มีครอบครัวหนึ่งมีลูกชาย 7 คน ลูกชาย 6 คนทำงานในทุ่งนา ลูกชายคนเล็กอยู่ที่บ้าน เขาทำความสะอาดและทำอาหารให้ทุกคน เขาต้อนรับพี่ชายของเขาเมื่อพวกเขากลับมาจากการทำงาน และให้บริการอาหารแก่พวกเขา ทุกคนมีสุขภาพดีและมีความสุข
    หลังจากนั้นความอิจฉาและความคิดที่ไม่ดีได้เข้ามาในหัวใจของพี่ชายคนหนึ่ง

“ทำไมน้องชายคนเล็กจึงอยู่ที่บ้าน เขาควรที่จะไปทำงานในทุ่งนาเหมือนกับพวกเรา เมื่อเรากลับมาที่บ้าน เราสามารถที่จะทำอาหารด้วยกัน” เขาได้เสนอความคิดนี้แก่พี่ชายคนอื่นๆ พี่ชาย 4 คนเห็นด้วยกับความคิดของเขา ดังนั้น น้องชายคนเล็กจึงต้องออกไปทำงานที่ทุ่งนา
    หลังจากนั้นสองวัน ทุกคนสังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงอย่างมากที่เกิดขึ้น ไม่มีใครคอยต้อนรับพี่ๆ ด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น และรอคอยพวกเขาเมื่อพวกเขากลับมาจากทุ่งนาด้วยความเหน็ดเหนื่อยและหิว ไม่มีอาหารร้อนๆ ไม่มีการจัดโต๊ะอาหาร บ้านก็ไม่สะอาด ในไม่ช้าบรรดาพี่ๆ ก็เริ่มถกเถียงกัน หลังจากนั้นพี่ชายคนโตได้กล่าวว่า “เราได้ทำสิ่งที่โง่เขลา น้องชายคนเล็กทำงานมากกว่าเรา แต่เราไม่ได้สำนึก เพียงแต่ถ้าเราให้เขากลับไปทำงานเดิม ชีวิตของพวกเราก็จะมีความสุขอีกครั้งหนึ่ง”

ชวนคิดสะกิดใจ
    นักบุญเปาโลสอนว่า เราทุกคนเปรียบเหมือนอวัยวะชิ้นหนึ่งในพระกายทิพย์ของพระเยซูเจ้า แต่ละคนซึ่งเปรียบเสมือนอวัยวะแต่ละชิ้นของพระกายทิพย์จึงมีความสำคัญ เหมือนกับร่างกายที่ขาดอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งก็ทำให้ร่างกายนั้นพิการ ดังนั้น “กิจการมีหลายอย่าง แต่มีพระเจ้าพระองค์เดียวผู้ทรงกระทำทุกอย่างในทุกคน พระจิตเจ้าทรงแสดงพระองค์ในแต่ละคนเพื่อประโยชน์ส่วนรวม” (1คร 12:6-7) ดังนั้น ทุกๆ หน้าที่ซึ่งพระเจ้าประทานให้แต่ละคนทำจึงมีคุณค่า และสมควรที่จะได้รับการเคารพและให้เกียรติ