ตามแผนการของพระเจ้า  การสมรสเป็นรากฐานของชุมชนที่ขยายใหญ่ขึ้น  คือ  ครอบครัว  เพราะว่าสถาบันการสมรสและความรักฉันสามีภรรยาได้รับการสถาปนาขึ้นมาเพื่อการให้กำเนิดบุตรและอบรมเลี้ยงดูเขาเสมือนว่าเป็นเป้าหมายสุดยอดของสถาบัน

• แก่นสารที่แท้ที่สุดของความรักก็คือการอุทิศตัว ความรักฉันสามีภรรยาที่นำคู่สมรสไปสู่การ  “รู้จักกัน”  ซึ่งทำให้เขากลายเป็น  “เนื้อเดียวกัน”   นั้น  ยังไม่สำเร็จลุล่วงไปเฉพาะภายในคู่สมรส  เพราะความรักนั้นทำให้เขาเป็นผู้ที่สามารถอุทิศตัวถึงขั้นสูงสุดเท่าที่จะเป็นไปได้  ซึ่งก็คือ  การที่เขาทั้งสองได้กลายเป็นผู้ร่วมมือกับพระเจ้าในการมอบชีวิตให้แก่มนุษย์อีกคนหนึ่ง ดังนั้น  ในขณะที่สามีภรรยาอุทิศตัวให้แก่กันและกันนั้น  มิใช่เพียงแต่มอบตัวให้แก่กันและกันเท่านั้นแต่ยังให้กำเนิดบุตรด้วย บุตรนั้นเป็นภาพสะท้อนอันทรงชีวิตแห่งความรักของเขา เป็นเครื่องหมายอันยืนยงของเอกภาพระหว่างสามีภรรยา  เป็นรูปสังเคราะห์ที่มีชีวิตซึ่งแยกออกจากความเป็นพ่อเป็นแม่มิได้
  

เมื่อเขาทั้งสองได้กลายเป็นพ่อแม่  สามีภรรยาก็จะได้รับพระคุณแห่งความสำนึกรับผิดชอบจากพระเจ้า  นั่นคือ  ความรักฉันพ่อแม่  ซึ่งควรอย่างยิ่งที่จะเป็นเครื่องหมายที่ลูกๆ มองเห็นได้  ซึ่งจะหมายถึงความรักของพระเจ้าเอง  “ผู้ทรงเป็นบ่อเกิดแห่งความเป็นบิดาทั้งในสวรรค์และบนแผ่นดิน”

• อย่างไรก็ดี ไม่ควรจะลืมว่าในกรณีที่ไม่สามารถบังเกิดบุตรได้นั้น ชีวิตสมรสก็ยังไม่ขาดคุณค่า  เพราะเหตุว่าการที่ร่างกายเจริญพันธุ์ไม่ได้  อาจจะเปิดโอกาสให้สามีภรรยาเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อความเป็นบุคคลของมนุษย์ในทางอื่นที่มีคุณค่าสูงส่ง เช่น การรับบุตรบุญธรรม การอบรมดูแลเด็กรูปแบบต่างๆ การช่วยเหลือแก่ครอบครัวอื่นๆ  แก่เด็กยากจนหรือเด็กพิการ

ที่มา : ครอบครัวคริสตชนในโลกปัจจุบัน (Familiaris Consortio)