11. ความเอาใจใส่เด็กๆ เป็นพิเศษ
    พระสงฆ์ที่รักยิ่งของเรา พวกท่านเป็นคนงานในสวนองุ่นที่รักยิ่งของเรา ซึ่งเราให้น้ำด้วยเหงื่อและโลหิตของเรา สวนองุ่นแห่งนี้คือมนุษย์ผู้เป็นศิษย์ของพระคริสต์จำนวนมากมาย ซึ่งท่านต้องทำงานหนักด้วยสิ้นสุดกำลังและความกระตือรือร้นของท่าน เพื่อให้พวกเขามีผลดีทุกชนิด
    ประการแรกและสำคัญที่สุด ท่านต้องอุทิศตัวของท่านอย่างกระตือรือร้นในการเอาใจใส่เด็กๆ ผู้ซึ่งเป็นต้นองุ่นอ่อนในสวนองุ่นของเรา สิ่งที่พวกเขาต้องการมากที่สุดคือ การปลูกอย่างระมัดระวังและทะนุถนอม ดูเถิดว่า เราได้ให้ความเพลิดเพลินกับเด็กๆ ด้วยความเต็มใจเพียงใด และเราปรารถนาให้พวกเขาอยู่ใกล้ชิดกับเรามากเท่าใด เมื่อบรรดาศิษย์ของเราพยายามไล่พวกเขาออกไป เพราะกลัวว่าพวกเขาจะรบกวนเรา เรากล่าวว่า “ปล่อยให้เด็กๆ มาหาเราเถิด” (มธ 19:14) เราปกมือที่ศักดิ์สิทธิ์ของเราบนศีรษะของเด็กๆ ที่ไร้เดียงสาเหล่านั้น ทำให้พวกเขาประหลาดใจด้วยการอวยพรของเรา ดังที่ปรากฏในพระวรสารคือ “มีผู้นำเด็กเล็กๆ มาให้พระองค์ปกพระหัตถ์อวยพร... พระองค์ทรงปกพระหัตถ์ให้เด็กเหล่านั้น แล้วจึงเสด็จไปจากที่นั่น” (มธ 19:13-15)
    ดังนั้น    ท่านควรมีความเอาใจใส่เป็นพิเศษต่อเด็กๆ พร้อมทั้งสั่งสอนเรื่องความจริงแห่งความเชื่อและเรื่องหน้าที่ต่างๆ ของพวกเขาด้วยความอดทน พอพวกเขาสามารถคิดอย่างมีเหตุผลได้ จงสอนพวกเขาตามความสามารถของพวกเขาเพื่อให้รู้จักเรา, รู้จักความดีและความรักของเรา, สิ่งที่เราได้กระทำเพื่อช่วยพวกเขาให้รอดพ้น และที่สุดให้รู้ว่าเราปรารถนามากเพียงใดที่จะทำให้พวกเขาประหลาดใจด้วยการอวยพรพวกเขาทั้งในชีวิตนี้และในสวรรค์ บอกพวกเขาให้รักเราอย่างใจจริงที่สุด ให้รักเรามากกว่าพ่อและแม่ของพวกเขา และมากกว่าสิ่งใดๆ หลังจากท่านปลุกความเร่าร้อนแห่งความรักของเราในหัวใจของพวกเขาแล้ว จงทำให้พวกเขาเชื่อมั่นที่จะกระทำพฤติการณ์ที่จริงใจโดยความรักตามความสามารถของพวกเขา
    เราและท่านสอนว่า พอมนุษย์คนหนึ่งสามารถใช้ความคิดอย่างมีเหตุผลได้แล้ว เขาก็จะผูกมัดให้กระทำพฤติการณ์ที่มีความรักต่อพระเจ้า ข้อคำสอนนี้ควรถูกใช้สอนเด็กๆ มากกว่าผู้ใหญ่ เพื่อว่าข้อคำสอนที่จะทำให้เกิดผลมากขึ้น ท่านไม่ควรพอใจการสอน “บทแสดงความรัก” ให้กับเด็กๆ และปล่อยให้พวกเขาท่องโดยปราศจากความรู้สึกใดๆ ราวกับว่าพวกเขากำลังสวดในภาษาที่พวกเขาไม่รู้จัก ท่านควรพอใจมากกว่าเมื่อได้พัฒนามนุษย์ที่ไร้เดียงสาเหล่านั้นให้มีความรักที่จริงใจต่อเรา ซึ่งถูกตรึงไว้อย่างเหนียวแน่นในส่วนลึกของหัวใจของพวกเขา
    ยิ่งกว่านั้น   จงพยายามทุกวิถีทางที่จะค่อยๆ สอนเด็กๆ ให้ซึมซาบเรื่องความน่ากลัวอย่างมากของบาป ด้วยการพรรณนาให้สติปัญญาที่แววไวของพวกเขาได้รู้ว่าความน่ากลัวนั้นคือ สถานที่เลวร้ายที่สุดของสิ่งเลวร้ายทั้งปวง ความบริสุทธิ์โดยศีลล้างบาป -หากได้รับการบำรุงรักษาอย่างเหมาะสมตั้งแต่วัยเยาว์- ก็จะไม่เสียไปโดยง่ายในวัยผู้ใหญ่ เราควรจะพูดอะไรเกี่ยวกับพระสงฆ์ที่เย่อหยิ่งและเหลวไหล ผู้ไม่ต้องการเข้าไปเกี่ยวข้องกับการให้การศึกษาและการอบรมเด็กๆ? อนิจจา! มีบุคคลเช่นนี้อยู่ท่ามกลางบรรดาชุมพา-บาลของมนุษย์ด้วย !
    ในที่สุด ให้สังเกตว่าท่านสามารถปฏิบัติหน้าที่ของท่านที่มีต่อเด็กๆ ได้อย่างดี ไม่เฉพาะแต่ในทางตรงเท่านั้น แต่ในทางอ้อมด้วย โดยการเกี่ยวพันกับบรรดาผู้ปกครองของเด็ก หรือบุคคลที่มีความศรัทธาอื่นๆ ในเรื่องการให้การศึกษาและการเลี้ยงดูพร้อมกับการอบรมสั่งสอนของพวกเขา เมื่อใดก็ตามที่ท่านพบเด็กกำพร้าหรือเด็กที่ผู้ปกครองไม่รับผิดชอบทั้งหลาย จงมอบพวกเขาไว้ในความเอาใจใส่ดูแลของมนุษย์ผู้มีความศรัทธา มีบุคคลเหล่านี้จำนวนมากที่สมัครใจปฏิบัติงานเมตตาจิตเช่นนี้เพราะความรักเรา ท่านต้องเชื้อเชิญ ให้กำลังใจ และแนะนำพวกเขาด้วยถ้อยคำที่กระตือรือร้นและให้ความรู้ พึงรู้ว่า การแพร่ธรรมภายใต้ความกรุณาต่อเด็กๆ เป็นสิ่งที่ให้ผลมากที่สุด และพระสงฆ์ทุกท่านมีทักษะเพียงพอสำหรับการแพร่ธรรมนี้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รับพระพรที่เกี่ยวกับการเทศน์