คุณพ่อมัทธิวเป็นพระสงฆ์ประจำวัดแห่งหนึ่งในเมืองริโอเดอจานิโร ท่านชอบเดินไปตามถนนในเมืองริโอเดอจานิโรและพูดคุยกับประชาชน ท่านสังเกตเห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่บาทวิถี กำลังขอทาน ชายคนนั้นสูญเสียขาทั้งสองข้าง คนที่เดินผ่านไปผ่านมาส่วนใหญ่ไม่ได้ให้ความสนใจกับเขา มีเด็กบางคนมาใกล้ๆ และล้อเลียนเขา แต่ชายผู้ยากจนมีความอดทนอย่างมาก เขายังคงนั่งอยู่ที่นั่นพร้อมทั้งยิ้มแย้ม
วันหนึ่งคุณพ่อได้เดินเข้าไปหาและนั่งลงใกล้ๆ ชายขอทาน และถามถึงสาเหตุที่ทำให้เขาต้องเสียขาทั้งสองข้าง ในตอนแรกเขาไม่สู้เต็มใจที่จะเล่าให้คุณพ่อฟัง แต่เมื่อเขาเห็นความจริงจังและความตั้งใจจริงของท่าน เขาจึงเล่าถึงอุบัติเหตุจากรถบรรทุกที่เขาประสบ แต่เขายังมีความหวังว่าวันหนึ่งเขาจะสามารถเคลื่อนไหวได้
ในวันอาทิตย์ถัดมาคุณพ่อได้เทศน์ถึงชายขอทานคนนี้ในบทเทศน์ของท่าน สัตบุรุษได้รวบรวมเงินในทันทีเพื่อที่จะชื้อขาปลอมให้กับชายขอทาน เขาดีใจมากที่ได้รับขาปลอม เขาฝึกเดิน และในเวลาหนึ่งเดือนเขาก็สามารถเคลื่อนไหวได้
ในวันอาทิตย์ปัสกาคุณพ่อเชิญชายยากจนให้มาร่วมมิสซาและนั่งที่แถวหน้า ขณะที่ท่านเทศน์เรื่องการกลับคืนชีพของพระเยซูเจ้า ชีวิตใหม่ซึ่งเป็นของประทานจากพระองค์ ท่านกล่าวกับสัตบุรุษว่า “ใช่แล้ว เราสามารถมอบชีวิตใหม่ให้กับพี่น้องของเรา เหมือนกับที่พวกท่านได้บริจาคเพื่อซื้อขาเทียมให้กับพี่น้องผู้ประสบความยากลำบากของเรา”
ชวนคิดสะกิดใจ
ผู้มีใจกว้างต่อคนยากจนเปรียบเสมือนให้องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงขอยืม พระองค์จะทรงตอบแทนการกระทำของเขา (สภษ19:17)
