นักบุญที่มีชื่อเสียงท่านหนึ่งในพระศาสนจักรสมัยแรก คือ นักบุญออกัสติน แต่ท่านไม่ได้เป็นนักบุญมาตั้งแต่กำเนิด ดูเหมือนว่าในวัยหนุ่มท่านอยู่ในความหลงผิด แม้ท่านจะเป็นนักปรัชญาที่มีภูมิความรู้อันยิ่งใหญ่ แน่นอนการกลับใจของท่านมาจากคำภาวนาของนักบุญมอนิกาผู้เป็นมารดา แต่เราคงปฏิเสธไม่ได้ว่า มีอีกบุคคลหนึ่งที่มีบทบาทสำคัญในการกลับใจของท่าน ท่านผู้นี้คือนักบุญอัมโบรส

หลายท่านอาจจะคิดว่าการที่นักบุญเอากุสตินกลับใจ เกิดหลังจากที่ท่านยอมจำนนต่อปรีชาญาณอันยิ่งใหญ่ในเชิงปรัชญา ในความรู้ถึงพระเจ้าของนักบุญอัมโบรส ซึ่งท่านไม่อาจโต้แย้งได้ แต่จริงๆ ไม่ใช่เช่นนั้น
นักบุญออกัสตินเองเป็นผู้ยอมรับว่า เป็นเพราะความใจดีมีเมตตาของนักบุญอัมโบรสแต่เพียงอย่างเดียวเท่านั้น ที่ทำให้ท่านกลับใจ เปลี่ยนแปลงวิถีทางในการดำเนินชีวิต จนกลายเป็นนักบุญผู้ยิ่งใหญ่ในที่สุด

ชวนคิดสะกิดใจ
นักบุญอัมโบรสได้ยึดมั่นในพระวาจาของพระเยซูเจ้าที่ว่า “เราพอใจความเมตตากรุณา มิใช่พอใจเครื่องบูชา” (มธ 9:13) ด้วยชีวิตของท่าน และความเมตตาของท่านสร้างความประทับใจแก่นักบุญออกัสติน และเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้นักบุญออกัสตินกลับใจ