มีชายคนหนึ่งเป็นคนที่ชอบวิพากษ์วิจารณ์และจับผิดผู้อื่น เขามีนิสัยแบบนี้ตั้งแต่ยังเป็นหนุ่ม จนบัดนี้อายุของเขาเริ่มมากขึ้น สายตาของเขาก็เริ่มมีปัญหามองอะไรไม่ค่อยจะเห็น หรือเห็นก็เห็นไม่ชัด แต่เขาก็ยังคงชอบวิพากษ์วิจารณ์ผู้อื่นอยู่เสมอ
วันหนึ่งเขาพาภรรยาไปเที่ยวชมพิพิธภัณฑ์ด้วยกัน ชายคนนี้วิจารณ์ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในพิพิธภัณฑ์ ไม่มีสิ่งไหนที่เขาเห็นว่าดีหรือถูกใจ ทุกอย่างล้วนบกพร่องและมีข้อตำหนิ เมื่อวิพากษ์วิจารณ์สิ่งของเสร็จแล้ว เขาก็เริ่มหันมาวิพากษ์วิจารณ์คน และชายชราที่อยู่ตรงหน้าเขาก็เป็นเหยื่ออันโอชะที่ถูกเขาวิพากษ์วิจารณ์อย่างเสียหาย ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาที่ไม่ได้เรื่อง การแต่งกายที่ไร้รสนิยม บุคลิกภาพที่แย่สุดๆ ยิ่งวิจารณ์ชายชราคนนั้น เขายิ่งรู้สึกสนุกปาก ภรรยาของเขาคงรู้สึกอายแทนเขา จึงยื่นมือมาสะกิดเขา แต่แทนที่เขาจะหยุดวิพากษ์วิจารณ์ชายชราคนนั้น เขากลับประชดภรรยา โดยพูดเสียงดังกว่าเดิม ที่สุด ความอดทนของภรรยาของเขาก็ถึงที่สุด เธอตะคอกใส่เขาว่า “นี่คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังพูดอยู่กับกระจก”
ชวนคิดสะกิดใจ
“อย่าตัดสินเขา และท่านจะไม่ถูกพระเจ้าตัดสิน ท่านตัดสินเขาอย่างไร พระเจ้าจะทรงตัดสินท่านอย่างนั้น ท่านใช้ทะนานใดตวงให้เขา พระเจ้าจะทรงใช้ทะนานนั้นตวงให้ท่าน” (มธ 7:1-2)
