บราเดอร์ยอห์นผู้รักพระเยซูเจ้าอย่างสุดหัวใจ วันหนึ่งท่านได้ฝันว่าท่านยืนอยู่แทบเชิงกางเขนของพระเยซูเจ้า พระองค์ทรงเจ็บปวดทุกข์ทรมาน ด้วยความสงสารพระองค์ ท่านได้ถอนตะปูออกจากพระหัตถ์และพระบาท ท่านเชิญพระองค์ลงมาจากไม้กางเขน เมื่อวางพระองค์ลงบนพื้นดินแล้ว ท่านเห็นริมฝีพระโอษฐ์ของพระองค์แห้งผาก ท่านจึงรีบออกไปหาน้ำให้พระองค์เสวย
ท่านกลับมาพร้อมถ้วยน้ำดื่ม ท่านตกใจมากเพราะพบว่าพระองค์ทรงกลับไปถูกตรึง กางเขนดังเดิม ท่านรีบถอนตะปูออกจากพระหัตถ์และพระบาทของพระองค์ และเชิญพระองค์ลงมาจากไม้กางเขนอีกครั้ง เมื่อวางพระองค์ลงบนพื้นดินแล้ว ท่านรีบไปหาผ้าเพื่อมาเช็ดพระวรกายซึ่งเต็มไปด้วยพระโลหิตของพระองค์ และเมื่อท่านกลับมา เป็นอีกครั้งที่ท่านเห็นพระองค์กลับไปอยู่บนกางเขนดังเดิม
ท่านถามพระเยซูเจ้าว่า “ข้าแต่พระองค์ ทำไมทุกครั้งที่ลูกกลับมา พระองค์จึงทรงกลับไปถูกตอกตรึงอยู่บนไม้กางเขนเล่า พระเจ้าข้า”
“ลูกเอ๋ย มันเป็นกฎว่าไม้กางเขนจะต้องมีคนอยู่บนนั้นเสมอ มันจะตั้งอยู่โดยไม่มีใครถูกตรึงบนนั้นไม่ได้ และนี่คือเหตุผลที่เรากลับไปตรึงอยู่บนกางเขนอีกครั้ง” พระเยซูเจ้าตรัสตอบ
ยอห์นสบตาพระเยซูเจ้า ท่านตัดสินใจ ท่านเชิญพระองค์ลงจากกางเขนอีกครั้ง และในครั้งนี้ท่านได้ตรึงตนเองกับไม้กางเขนของพระองค์ เพื่อว่าพระองค์จะไม่ต้องกลับไปถูกตรึงบนไม้กางเขนอีก
ชวนคิดสะกิดใจ
ดูเหมือนว่าความรักกับความเสียสละจะเป็นของคู่กัน เราคงไม่สามารถพูดได้ว่าเรารักพระเยซูเจ้า ถ้าชีวิตของเราไม่เคยเสียสละอะไรให้กับเพื่อนมนุษย์ซึ่งเป็นฉายาลักษณ์ของพระองค์เลย
