หลังจากเข้าร่วมในพิธีมิสซา ชายคนหนึ่งรีบกลับไปที่บ้านและทันใดนั้นเขาได้อุ้มภรรยาของเขาแบกไปรอบๆ บ้าน โดยไม่ทันตั้งตัวว่าจะได้รับการแสดงความรักที่สุดแสนจะโรแมนติกแบบนี้ ภรรยาของเขาเขินจนหน้าแดง พูดไม่ออก จนกระทั่งตั้งสติได้ เธอจับมือของสามีและกระซิบที่ข้างหูว่า “ที่รัก ฉันจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่คุณทำแบบนี้กับฉัน มันอยู่ในช่วงที่เราไปดื่นน้ำผึ้งพระจันทร์ด้วยกัน” เสียงของภรรยาหวานหยดปานน้ำผึ้ง ขณะที่สายตาของเธอจ้องลึกลงไปในดวงตาของผู้เป็นสามีด้วยความรักอย่างสุดซึ้ง “หรือว่า เราจะไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กันอีกครั้งหนึ่ง”
“ไม่หรอก” สามีตอบ
“แล้วทำไมคุณถึงได้มาอุ้มฉันแบบนี้”
“ก็เพราะฉันได้ยินบทเทศน์ของคุณพ่อ ท่านสอนฉันให้ทำแบบนี้อย่างไรล่ะ”
“คุณหมายความว่า บทเทศน์ของคุณพ่อให้คุณอุ้มภรรยา ให้ความสำคัญกับภรรยาของคุณใช่ไหมล่ะ” ฝ่ายภรรยายิ้มอย่างดีใจ
“มันก็ไม่เชิงนะ แต่ก็คล้ายๆ อย่างนั้นแหละ” เมื่อเห็นภรรยาทำหน้าพิศวง สามีก็เลยรีบขยายความต่อไปว่า “คือคุณพ่อท่านเทศน์ว่า คริสตชนทุกคนควรแบกกางเขนของตนติดตามพระเยซูเจ้า”
ชวนคิดสะกิดใจ
เป็นการดีที่จะแบกกางเขนติดตามพระเยซูเจ้า แต่ไม่เป็นการดีอย่างแน่นอนที่คุณจะคิดว่าคนอื่นเป็นภาระที่คุณจะต้องแบก เพราะบางทีในขณะที่คุณกำลังคิดแบบนั้น คุณอาจจะกำลังอยู่บนบ่าของคนอีกหลายๆ คนก็ได้นะ
