หญิงสาวคนหนึ่งได้หมั้นกับชายหนุ่มที่หน้าตาน่าเกลียดคนหนึ่ง เธอถูกเพื่อนของเธอรุมกันตำหนิติเตียนเธอ ที่ตาถั่วดันไปเลือกคนที่มีหน้าตาอัปลักษณ์มาเป็นคู่หมั้น
“เพื่อนเอ๋ย เธอนะแสนจะสวยงามน่ารัก ส่วนพ่อหวานใจของเธอช่างดูอัปลักษณ์ ไม่เหมาะสมกันเลยแม้แต่นิดเดียว” พวกเขากล่าวกับเธอ
“แล้วพวกเธอจะให้ฉันทำอย่างไรล่ะ ก็ฉันตกหลุมรักเขาเข้าแล้ว” เธอตอบ
“รักเขานะหรือ???” เพื่อนๆ อุทานพร้อมกันอย่างรับไม่ได้ “นี่เธอจ๋า เธอลองมองเขาใหม่อีกที พ่อยอดยาหยีของเธอ ดูตาของเขาซิมันใหญ่อย่างกับผลมะพร้าว จมูกของเขาก็ช่างดูเหมือนผลแครอท และที่แย่ไปกว่านั้นก็ คือ เขายังเป็นคนหัวล้านอีกด้วย”
“พวกเธออยากจะพูดอะไรก็พูดไปเถอะนะ” หญิงสาวยืนกราน “สำหรับฉันแล้วสิ่งเหล่านี้ที่พวกเธอพยายามจะบอกฉัน มันไม่มีผลต่อการตัดสินใจของฉันหรอก”
“ทำไมล่ะ” เพื่อนๆ ร้องถามพร้อมกัน
“ฉันรักเขาที่หัวใจ... ไม่ใช่ใบหน้า” เธอตอบ
ชวนคิดสะกิดใจ
ความงามที่แท้จริงอยู่ที่ตรงไหน หัวใจหรือใบหน้า? คุณค่าที่แท้จริงของมนุษย์อยู่ที่ไหน สิ่งที่เขาเป็นหรือสิ่งที่เขามี?
