เรื่องเล่าถึงเด็กชายคนหนึ่ง อาศัยอยู่ในอินเดียกับครอบครัว ครอบครัวส่งเขาไปโรงเรียนประจำ ก่อนที่เขาจะถูกส่งไปเรียน เขาเป็นเด็กที่ฉลาด เรียนหนังสือได้ดีที่ 1 ทุกเทอม ในห้องไม่มีใครสู้เขาได้ แข่งขันอะไรไม่ว่า เขาได้ที่  1 ทุกประเภท ชนะเลิศเสมอ

แต่หลังจากต้องเปลี่ยนไปอยู่โรงเรียนประจำต้องจากบ้าน ผลการเรียนเริ่มที่จะตกลงเรื่อยๆ เขาไม่ยอมเข้ากลุ่มเพื่อน ชอบหนีไปอยู่คนเดียว บางครั้งบางคราวเวลากลางคืนเหงาๆ เขาคิดที่จะฆ่าตัวตายด้วย เขารู้สึกว่าชีวิตว่างเปล่าไร้ค่าและไม่มีคนรัก  พ่อแม่ของเขาเริ่มกังวลเมื่อทราบข่าวว่าเขาไม่ค่อยจะมีความสุข แต่ไม่รู้ว่ามาจากสาเหตุอะไรมีอะไรผิดปกติ ดังนั้นพ่อของเขาตัดสินใจเดินทางไปหาเขาที่โรงเรียนประจำเพื่อพูดกับเขา

พ่อกับลูกนั่งคุยกันที่ริมทะเลสาปใกล้ๆโรงเรียน พ่อของเขาถามคำถามตามปกติ ทุกข์ สุขธรรมดาๆประสาพ่อลูก  เกี่ยวกับชั้นเรียน เพื่อนๆ ครู กีฬาที่เล่น และที่สุดพ่อก็เริ่มพูดกับลูกด้วยเสียงที่อ่อนหวานและเป็นห่วงว่า "วันนี้ลูกรู้มั้ยว่าพ่อมาหาลูกทำไม?"

"พ่อมาเพื่อตรวจและถามผมว่าผมได้เกรด ผลการเรียนเป็นอย่างไร ใช่ไหมครับ?"

พ่อตอบ "ไม่-พ่อมาที่นี่เพื่อบอกลูกว่า ลูกเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับพ่อและแม่ พ่ออยากให้ลูกมีความสุข พ่อไม่สนใจเรื่องเกรด การเรียนของลูกเลย พ่อแคร์ลูก พ่อห่วงความสุขของลูก ลูกเป็นชีวิตของพ่อ" เมื่อพ่อพูดจบลูกน้ำตาไหล ทันที เขากอดพ่อไว้แน่น และไม่พูดอะไรอีกเป็นเวลานาน หลังจากพ่อกลับไปแล้ว เขาก็เริ่มมีความสุข เรียนได้เกรดดีที่ 1 เหมือนเดิมเข้าร่วมกลุ่มกับเพื่อน ยิ้มและหัวเราะทุกวัน