ชายหนุ่มคนหนึ่งจะเรียนจบชั้นมัธยมปลายแล้ว เขาคิดอยากได้รถคันใหม่เป็นของขวัญ พ่อของเขาจึงได้พาเขาตระเวนดูรถหลายบริษัท...
ด้วยความอดทนจบจากพิธีสำเร็จการศึกษา ทั้งครอบครัวกลับมาถึงบ้าน ภายในใจเขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้เห็นรถใหม่ที่เขาชื่นชอบ จอดอยู่หน้าบ้าน ทว่า..ไม่เป็นอย่างที่คาดคิดไว้ ไม่มีวี่แววอะไรเลย เห็นเพียงแต่พ่อของเขาออกมาจากห้องหนังสือด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ในมือถือพระคัมภีร์ไว้หนึ่งเล่ม บอกกับเขาว่า "ลูกเอ๋ย พ่อดีใจมาก ที่ลูกเรียนจบแล้ว..."
ยามนั้น อารมณ์โมโห แทบเหมือนดั่งผุดมาจากนรก ได้ครอบงำลูกชายคนนี้ เขาไม่คาดคิดว่า คุณพ่อที่ตนเองเคารพรัก จะเป็นผู้ที่ไร้สาระและไร้ยางอายเพียงนี้ เขาไม่ได้พูดอะไร หันหลังแล้วก็เดินจากไป การจากไปในครั้งนี้ เป็นการจากไปสามสิบกว่าปี
...ในพีธีศพของคุณพ่อของเขา ลูกชายคนนี้ก็กลับมาจนได้ เขามองดูตาแก่ไร้ยางอายถูกฝัง ประคองคุณแม่ที่เสียใจ กลับมาถึงบ้าน ยามที่เขาเข้าไปที่ห้องของตนเองในอดีต มองดูทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนไม่เปลี่ยนแปลงไปจากตอนที่เขายังเด็ก ทว่า...บนโต๊ะเขียนหนังสือของเขา วางพระคัมภีร์ไว้เล่มหนึ่ง เล่มที่ทำให้เขาความหวังแตกสลายจนหมดสิ้น ของขวัญสำเร็จการศึกษา เวลานี้ อารมณ์ความรู้สึกที่เขามีต่อคุณพ่อสับสนมาก
ความโมโหในอดีต ตอนนี้ก็ดับมอดไปมากแล้ว เขานั่งลง เริ่มเปิดของขวัญที่เขาปฎิเสธเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน เห็นด้านในพระคัมภีร์ มีลายมือของคุณพ่อ
"มอบแด่ลูกชายสุดที่รักจากใจทอมมี่ หวังว่าลูกจะบินสูงเหมือนดั่งนกอินทรีย์ แม้นวิ่งกลับไม่เหนื่อย เดินก็ไม่เมื่อยล้า"
เขาเปิดไปอีกทีละหน้าๆ ที่ปรากฏต่อสายตาเขาคือ เช็คใบหนึ่งที่กลายเป็นสีเหลือง ยอดเงินบนนั้นตรงกับราคารถที่เขาได้ไปดูไว้ อีกทั้งวันที่ก็ตรงกับวันที่เขาจบการศึกษา อาการช็อคของทอมมี่ ยากที่จะบรรยายด้วยตัวหนังสือ
ความสำนึกผิดของเขา ก็ไม่สามารถใช้การกระทำใดๆ มาลดหย่อนให้เบาบางลงได้ เป็นเพราะความคิดโง่เขลาในตอนวัยหนุ่ม ทำให้เขาสูญเสียความรักอันล้ำค่าระหว่างพ่อกับลูก อีกทั้งที่แปลกประหลาดก็คือ...
สามสิบกว่าปีที่ยาวนานนี้ เขาไม่เคยที่จะคิดเลยว่า การตัดสินใจในครั้งนั้น อาจจะเป็นความผิดพลาด อารมณ์โมโหจากความผิดหวัง ทำให้เขาหน้ามืดตามัว เชื่อในคำโกหกที่ร้ายแรงสุดๆ ว่า...คุณพ่อที่รักเขามาสิบแปดปี จะกลายเป็นปิศาจร้ายที่น่ากลัวเพียงค่ำคืน
ทอมมี่ไม่ใช่เพียงคนเดียว ที่ตกลงไปในหลุมพรางเช่นนี้ ทุกคนในชีวิตนี้ มีกี่ครั้ง ที่ใช้ความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ แล้วกระทำในสิ่งที่ไม่สามารถแก้ไขได้ชั่วชีวิต
บุญคุณพ่อแม่ ยากที่จะตอบแทน
อย่าบ่นตำหนิพ่อแม่ สิ่งที่ให้พวกเรามานั้นน้อยเกินไป
พวกเราควรถามว่า พวกเราสามารถให้พ่อแม่ได้กี่มากน้อย
พ่อแม่สามารถเลี้ยงดูพวกเรา ในยามที่พวกเรายังไร้ความสามารถ
พวกเราสามารถเลี้ยงดูพวกท่านหรือไม่ ในยามที่พวกท่านไร้ความสามารถแล้ว...
