เหล่าศิษย์ถามอาจารย์เซนว่า
“ท่านอาจารย์ ทำอย่างไรจึงจะประสบความสำเร็จ ?”
อาจารย์ เซนตอบว่า
“วันนี้พวกเจ้าจะได้เรียนรู้ในสิ่งที่ธรรมดาที่สุด และง่ายดายที่สุด นั่นคือให้ทุกๆ คน แกว่งมือไปข้างหน้าให้ไกลที่สุด จากนั้นแกว่งกลับไปด้านหลังให้ไกลที่สุด”
กล่าวจบจึงปฏิบัติให้เหล่าศิษย์ดูเป็นตัวอย่าง 1 รอบ จากนั้นกล่าวต่อไปว่า
“นับตั้งแต่วันนี้ พวกเจ้าจงทำเช่นนี้ติดต่อกันวันละ 300 ครั้ง ทุกๆ วัน ทุกคนสามารถทำได้หรือไม่ ?”
บรรดาศิษย์เซน พากันสงสัย เอ่ยถามว่า
“พวกเราต้องทำเช่นนี้ไปเพื่ออะไร ?”

อาจารย์เซนชี้แจงว่า
“หากพวกเจ้าสามารถปฏิบัติได้สำเร็จ อีก 1 ปีให้หลัง พวกเจ้าจะทราบถึงหนทางที่นำไปสู่ความสำเร็จ”
เหล่าศิษย์ล้วนคิดตรงกันว่า
“เรื่องง่าย ๆ เช่นนี้ ใคร ๆ ก็ย่อมทำได้”

จากนั้นจึงเริ่มปฏิบัติ
เวลา ผ่านไป 1 เดือน อาจารย์เซนถามเหล่าศิษย์ว่า
“การแกว่งแขนที่ข้าให้พวกเจ้าปฏิบัติ มีใครยังทำต่อเนื่องอยู่บ้าง?”
ศิษย์เซนส่วนใหญ่ต่างตอบด้วยความภาคภูมิใจว่า ยังปฏิบัติอยู่ อาจารย์เซนจึงผงกศีรษะด้วยความพอใจ พลางกล่าวว่า
“ดีมาก”

เวลา ผ่านไปอีกเดือนหนึ่ง อาจารย์เซนเอ่ยถามอีกครั้งว่า
“ยังมีกี่คนที่แกว่งแขนอยู่?”
ปรากฏว่ามีศิษย์เซนประมาณครึ่งหนึ่งที่ยังคงปฏิบัติอยู่ ส่วนที่เหลือกว่าครึ่ง ล้วนถอดใจล้มเลิกไปแล้ว

เมื่อ ครบเวลา 1 ปีที่กำหนด อาจารย์เซนจึงได้สอบถามเหล่าศิษย์อีกครั้งว่า
“กิจกรรมแกว่งแขนอันแสนง่ายดายนี้ ใครยังคงทำอยู่บ้าง?”
ในครั้งนี้ มีศิษย์เพียงผู้เดียวที่ชูมือขึ้นและกล่าวด้วยความภาคภูมิใจว่า
“อาจารย์ ข้ายังทำอยู่”

อาจารย์เซนจึงกล่าวกับศิษย์ทั้งหมดว่า
“ข้าเคยบอกพวกเจ้าว่าเมื่อภารกิจนี้สิ้นสุด พวกเจ้าจะทราบถึงหนทางที่นำไปสู่ความสำเร็จ ที่ข้าอยากจะบอกพวกเจ้า ก็คือ
ในโลกนี้สิ่งที่ทำได้ง่ายดายที่สุด ก็มักจะเป็นสิ่งที่ทำได้ยากเย็นที่สุด และสิ่งที่ยากเย็นที่สุด ก็สามารถจะกระทำได้อย่างง่ายดายเช่นกัน ที่บอกว่ามันง่ายดาย เนื่องเพราะขอเพียงยอมลงมือทำ ใคร ๆ ก็สามารถทำได้ แต่ที่บอกว่ามันยากเย็น ก็เพราะผู้ที่สามารถยืนหยัดกระทำอย่างต่อเนื่องยาวนาน นั้นกลับมีไม่มาก”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :
ความสำเร็จที่จริงแท้ มาจากการฝึกฝน ยืนหยัดปฏิบัติ อย่างต่อเนื่องสม่ำเสมอ