การยกสติปัญญาและจิตใจขึ้นหาพระเจ้า

นักบุญยอห์น เวียเนย์ได้เล่าถึงเรื่องของนักบุญองค์หนึ่งว่า
ในหมู่บ้านอาร์สมีคนงานทำสวนคนหนึ่งมักจะใช้เวลาไปเฝ้าศีลที่วัดแห่งหนึ่งที่อยู่ระหว่างที่พักกับสวนที่เขาต้องออกไปทำงานเป็นประจำทุกวัน เมื่อไปถึงวัดเขาทิ้งจอบทิ้งเสียมไว้ที่ด้านหน้าประตูวัดแล้วเข้าไปข้างใน เขาคุกเข่าอยู่หน้าตู้ศีลเป็นเวลานานนับเป็นชั่วโมง

พระสงฆ์ท่านหนึ่งเห็นพฤติกรรมของเขามาตลอด และสิ่งที่พระสงฆ์ท่านนี้สังเกตได้ก็คือคนสวนคนนี้ไม่ได้ขยับปากเพื่อสวดภาวนาเลย มีแต่สายตาเท่านั้นที่จ้องจับไปยังตู้ศีลอย่างไม่กระพริบตา
วันหนึ่งพระสงฆ์ท่านนี้อดใจไว้ไม่ได้จึงถามคนสวนคนนี้ว่า “บอกพ่อซิว่า เธอพูดอะไรกับพระเจ้าเป็นเวลานานแสนนานเช่นนี้”
คำตอบของคนทำสวนคนนี้ได้กลายเป็นถ้อยคำที่มีชื่อเสียงอย่างมากคือ “ผมไม่ได้พูดอะไรกับพระองค์เลย ผมเพียงแต่มองพระองค์และพระองค์ก็มองผม”