การสวดแบบนกแก้ว
ชายสูงอายุคนหนึ่งได้ซื้อนกก้วมาตัวหนึ่งเพื่อเลี้ยงไว้ดูเล่นในยามว่าง เขาพยายามฝึกให้มันพูด วันแรกนกแก้วยังรู้สึกไม่คุ้นกับเจ้าของใหม่ แต่เวลากลางคืนขณะที่เจ้าของกำลังจะดับไฟเพื่อเข้านอน เขาก็ได้ยินเสียงเล็กๆ แหลมๆ ดังมาจากด้านหลังของเขา เป็นเสียงพูดที่แสดงอาการถึงความเคารพ “เดชะพระนาม พระบิดาและพระบุตรละพระจิต อาแมน” นกแก้วตัวนี้เองที่เป็นเจ้าของเสียง จากนั้นก็เป็นบทข้าแต่พระบิดาและบทบทวันทามารีย์
วันรุ่งขึ้น ชายเจ้าของจึงได้ออกไปสอบสวนดูว่าทำไมนกของเขาจึงสวดภาวนาเป็น ปรากฏว่านกแก้วตัวนี้เคยอยู่กับเจ้าของเก่าที่ครอบครัวของเขาสวดภาวนาค่ำพร้อมกันก่อนนอนทุกคืน เมื่อได้ยินเสียงสวดทุกคืนๆ มันจึงจำได้หมด ชายสูงอายุนี้สำนึกได้ว่าตนเองไม่ได้สวดภาวนาก่อนนอนมานานแล้ว และดูเหมือนว่าพระเจ้าได้ส่งนกแก้วตัวนี้มาสอนใจเขา เขาจึงเริ่มสวดภาวนาค่ำอีกครั้งหนึ่ง แทนที่เขาจะสอนนกแก้วให้พูด แต่นกแก้วกลับสอนเขาให้สวดเสียเอง
- มีคำถามเกิดขึ้น นกแก้วสวดได้จริงๆ หรือ (ไม่เลย เพราะนกแก้วไม่ได้ยกสติปัญญาละจิตใจขึ้นหาพระเจ้า)
- สิ่งที่น่าเป็นห่วงสำหรับลูกหลานของเราและแม้กระทั่งตัวของเราเองก็คือการสวดแบบนกแก้ว เราอาจจะได้ยินคนอื่นเขาสวดกัน เราจึงจำได้และสวดบ้าง บางที่เราท่องได้แต่คำพูด แต่เราไม่รู้ความหมายของคำสวดเหล่านั้นเลยก็ได้
- นักบุญเอ็ดมันด์ได้สอนไว้ว่า “สวดภาวนาเพียงห้าคำด้วยใจศรัทธาดีกว่าสวดห้าพันคำด้วยจิตใจที่ไม่มีความรักและความสำนึก”
