ภาระหน้าที่ขั้นพื้นฐานของการสอนคำสอน คือการช่วยให้รู้จัก ได้เฉลิมฉลอง และไตร่ตรองพระธรรมล้ำลึกของพระคริสต์
85    ภาระหน้าที่ขั้นพื้นฐานของการสอนคำสอน คือ
- การส่งเสริมความรู้เรื่องความเชื่อ
    ผู้ที่ได้พบองค์พระคริสต์แล้วก็ปรารถนาจะรู้จักพระองค์ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้   เช่นเดียวกับที่ปรารถนาจะรู้ถึงแผนการไถ่กู้ที่พระบิดาทรงเผยให้รู้ การยึดมั่นในความเชื่อ (fides qua)  เรียกร้องความรู้เกี่ยวกับความเชื่อ (fides quae)  (อ้างถึง GCD (1971) 36a)   ความรักที่คนหนึ่งมีให้แก่อีกคนหนึ่งนั้นเป็นเหตุให้คนที่ได้รับความรักปรารถนาที่จะรู้จักอีกคนหนึ่งมากยิ่งขึ้น  ดังนั้น  การสอนคำสอนจะต้องนำไปสู่  “การค่อยๆ เข้าใจความจริงทั้งหมดเกี่ยวกับแผนการของพระเป็นเจ้า” (อ้างถึง GCD (1971) 24)   โดยการนำให้บรรดาศิษย์ของพระเยซูมีความรู้เกี่ยวกับกระบวนการสืบทอดความเชื่อคาทอลิกและพระคัมภีร์อันเป็น “ความรู้อันประเสริฐสุดเกี่ยวกับพระคริสต์”  (อ้างถึง DV 25a)  การสอนคำสอนไม่เพียงบำรุงเลี้ยงชีวิตแห่งความเชื่อ  โดยการทำให้ความรู้เรื่องความเชื่อลึกซึ้งขึ้นเท่านั้น  แต่ยังช่วยให้ชีวิตแห่งความเชื่อนั้นมีความรู้และทักษะพอสำหรับการอธิบายตนเองแก่สังคม  และสิ่งที่เป็นความสำเร็จของภาระหน้าที่นี้ก็คือ  การทำให้เข้าใจความหมายของข้อความเชื่อ  ซึ่งเป็นบทสรุปของพระคัมภีร์และความเชื่อของพระศาสนจักร

- การศึกษาเรื่องพิธีกรรม
    พระคริสต์ประทับอยู่ในพระศาสนจักรของพระองค์ตลอดเวลา โดยเฉพาะใน “การฉลองทางพิธีกรรม” (SC 7) การเป็นหนึ่งเดียวกับพระเยซูคริสต์นำไปสู่การฉลองแห่งการเข้าร่วมการไถ่กู้ของพระคริสต์ในศีลศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ  โดยเฉพาะอย่างยิ่งในศีลมหาสนิท  พระศาสนจักรปรารถนาแรงกล้าที่จะให้คริสตชนทุกคนบรรลุถึงการมีส่วนร่วมอันสมบูรณ์ครบถ้วนโดยสมัครใจและร้อนรน  ซึ่งเป็นสิ่งที่ธรรมชาติแท้จริงของพิธีกรรม (อ้างถึง SC 14) และศักดิ์แห่งสงฆ์โดยศีลล้างบาปเรียกร้อง   ด้วยเหตุนี้เอง  การสอนคำสอนที่พร้อมจะส่งเสริมความรู้เรื่องความหมายของพิธีกรรมและศีลศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ  จึงต้องให้การศึกษาแก่บรรดาศิษย์ของพระเยซูคริสต์ “ในเรื่องการอธิษฐานภาวนา  การโมทนาคุณ  การสำนึกผิด  การภาวนาด้วยความไว้วางใจ  จิตตารมณ์หมู่คณะ  และการเข้าใจความหมายของข้อความเชื่ออย่างถูกต้อง...”  (อ้างถึง GCD (1971) 25b) เพราะทั้งหมดนี้เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับชีวิตด้านพิธีกรรมที่แท้จริง
- การฝึกอบรมด้านศีลธรรม
    การกลับใจมาเชื่อในองค์พระเยซูคริสต์ หมายถึง  การดำเนินชีวิตเลียนแบบพระองค์   ดังนั้นการสอนคำสอนต้องถ่ายทอดทัศนคติต่างๆ  ของพระอาจารย์เองให้กับบรรดาศิษย์  ด้วยเหตุนี้พวกศิษย์จึงต้องดำเนินการเปลี่ยนแปลงภายใน  โดยการเข้ามีส่วนร่วมในพระธรรมล้ำลึกปัสกาของพระเป็นเจ้า  “พวกเขาผ่านจากสภาพมนุษย์เก่าสู่สภาพมนุษย์ใหม่ซึ่งถูกทำให้สมบูรณ์ในองค์พระคริสตเจ้า” (AG13)  บทเทศน์บนภูเขาซึ่งพระเยซูเจ้าทรงเริ่มเทศน์เรื่องพระบัญญัติ  10 ประการ  และใส่ความรู้สึกแบบที่เป็นความสุขสูงสุดบนสวรรค์ไว้ในพระบัญญัติด้วย (อ้างถึง  LG 62)   เป็นจุดอ้างอิงสำคัญในการฝึกอบรมด้านศีลธรรม  อันเป็นสิ่งจำเป็นที่สุดในทุกวันนี้  การประกาศพระวรสารซึ่ง “เกี่ยวพันถึงการประกาศและการนำเสนอหลักศีลธรรม” (VS 107)  แสดงพลังทั้งหมดของคำเรียกร้องของการประกาศพระวรสาร โดยที่การประกาศพระวรสารไม่ได้ให้เพียงถ้อยคำที่ถูกประกาศเท่านั้นแต่เป็นถ้อยคำที่ถูกนำไปใช้ในชีวิตด้วย  การเป็นพยานยืนยันด้านศีลธรรม ซึ่งถูกเตรียมไว้พร้อมด้วยการสอนคำสอนนี้  ต้องแสดงให้เห็นผลทางสังคมอันเนื่องมาจากข้อเรียกร้องทั้งหลายแห่งพระวรสารเสมอ (อ้างถึง CT 29f)
- การสอนให้รู้จักภาวนา
    ความสัมพันธ์กับพระเยซูคริสตเจ้า นำบรรดาศิษย์ให้มีท่าทีแห่งการภาวนาและการรำพึงอย่างพระอาจารย์  การเรียนรู้เพื่อจะภาวนากับพระเยซูนั้นจะเป็นการภาวนาด้วยความรู้สึกเดียวกันกับที่พระองค์ทรงมีต่อพระบิดา  นั่นคือ  เคารพ   สรรเสริญ  ขอบพระคุณ   วางใจในฐานะบุตร   อ้อนวอนและยำเกรงในพระสิริรุ่งโรจน์ของพระองค์   เราใคร่ครวญความรู้สึกทั้งหมดนี้ในบทข้าแต่พระบิดาของข้าพเจ้าทั้งหลาย  เป็นการภาวนาที่พระเยซูได้สอนศิษย์  และเป็นแบบอย่างของการภาวนาทั้งหลายของคริสตชน  “การมอบบทข้าแต่พระบิดาของข้าพเจ้าทั้งหลาย”  (RCIA 25, 188-191)  เป็นการสรุปรวมของพระวรสารทั้งหมด (อ้างถึง CCC 2761) ดังนั้น จึงเป็นงานที่แท้จริงของการสอนคำสอน  เมื่อใดที่การสอนคำสอนมีบรรยากาศแห่งการภาวนาแทรกซึม  ก็ทำให้เหมือนว่าชีวิตคริสตชนทั้งครบบรรลุถึงจุดสูงสุดของชีวิต  บรรยากาศนี้เป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่งโดยเฉพาะ  เมื่อผู้เตรียมเป็นคริสตชนและผู้เรียนคำสอนต้องเผชิญกับการเรียกร้องของพระวรสาร  และเมื่อพวกเขารู้สึกอ่อนแอ  หรือเมื่อพวกเขาค้นพบกิจการอันลึกลับของพระเป็นเจ้าในชีวิตของพวกเขา