การประกาศพระวรสาร (CCC 150-175)
46 พระศาสนจักร “ดำรงอยู่เพื่อประกาศพระวรสาร” (EN 14) ซึ่งเป็น “การนำข่าวดีไปถึงมนุษยชาติทุกหมู่เหล่า เพื่อที่พลังของข่าวดีนี้อาจจะเข้าสู่จิตใจมนุษย์ และฟื้นฟูมนุษยชาติขึ้นใหม่” (EN 18)
คำสั่งเกี่ยวกับงานธรรมทูตของพระเยซูเจ้าที่ให้ประกาศพระวรสารนั้นมีหลายรูปแบบ ซึ่งทุกรูปแบบก็มีความสัมพันธ์กันอย่างแน่นแฟ้น ได้แก่ “จงประกาศ” (มก 16:15) “ให้เป็นสานุศิษย์และสอน” (มธ 28: 19-20) “จงเป็นพยานถึงเรา” (กจ 1:8) “ทำพิธีล้างบาป” (มธ 28:19) “จงทำดังนี้เพื่อระลึกถึงเรา” (ลก 22:19) “ให้ท่านทั้งหลายรักกัน” (ยน 15:12) การประกาศ การเป็นสักขีพยาน การเทศน์สอน ศีลศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ ความรักเพื่อนบ้าน ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นรูปแบบของการถ่ายทอดพระวรสาร และร่วมกันเป็นองค์ประกอบสำคัญของการประกาศพระวรสารด้วย
แท้จริงแล้ว สิ่งที่กล่าวถึงเหล่านี้สำคัญมาก จนหลายครั้งมีคนถือว่าสิ่งเหล่านี้เป็นการดำเนินการของการประกาศพระวรสาร อย่างไรก็ตาม “เราไม่สามารถยอมรับคำนิยามเช่นนั้นได้ เพราะลักษณะแท้จริงของการประกาศพระวรสารนั้นทรงพลัง เต็มไปด้วยความจริงที่สำคัญมากมาย และซับซ้อน” (EN 17) การยอมรับคำนิยามที่ไม่ถูกต้องนี้จะเสี่ยงต่อการขัดขวางและการบิดเบือนรูปแบบการประกาศพระวรสาร ส่วนการประกาศพระวรสารที่แท้จริงนั้นต้องพัฒนาไปสู่ “ความครบถ้วน” (EN 28) และรวมขั้วทั้งสองของการประกาศ พระวรสารเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์ คือเป็นทั้งสักขีพยานและการประกาศ (อ้างถึง EN 22a ) สานสายใยระหว่างพระวาจาและศีลศักดิ์สิทธิ์ (อ้างถึง EN 47b) ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงภายในจิตใจและการเปลี่ยนแปลงทางสังคม (อ้างถึง EN 18) บรรดาผู้ประกาศ พระวรสารมี “มุมมองที่ครอบคลุมองค์ประกอบทั้งหมด” ของการประกาศพระวรสาร (EN 24d) และมีความเห็นด้วยกับงานธรรมทูตทั้งหมดของพระศาสนจักร (อ้างถึง EN 14)