ที่มาของธรรมบัญญัติและพระบัญญัติ
    เรื่องราวในภาคที่ 2 ของหลักธรรมคำสอนของคาทอลิกซึ่งจะกล่าวถึง “พระธรรมปฏิบัติ” หรือ คำสอนอันเกี่ยวกับสิ่งที่ชาวคาทอลิกจะต้องประพฤติต้องปฏิบัติในชีวิตประจำวัน หรือ ถ้าจะพูดไปแล้วก็คล้ายกับเรียนรู้กฎบทบัญญัติต่างๆ ของชาวคริสต์คาทอลิกนั่นเอง
    ก่อนอื่นใดหมด เราเชื่อว่า ข้อปฏิบัติต่างๆ ในชีวิตนั้นมาจากพระเจ้า เป็นพระองค์เองที่ทรงประทานพระบัญญัติเหล่านี้แก่มนุษย์...โดยสืบเนื่องมาตั้งแต่ทรงสร้างมนุษย์มาเลยทีเดียว    ทรงประทานกฎเกณฑ์และระเบียบปฏิบัติให้กับมนุษย์คู่แรก คือ อาดัมและเอวา        และมาเด่นชัดอีกครั้งหนึ่งเมื่อโมเสสได้รับพระบัญญัติ 10 ประการจากพระเจ้าบนภูเขาซีนาย (อพย 20 : 1-17)
    สำหรับพวกเราในปัจจุบันเราเชื่อว่า พระบัญญัติ 10 ประการ ที่พระองค์ทรงประทานแก่โมเสสในสมัยโบราณ (พระธรรมเก่า) นั้น ได้ถูกทำให้สมบูรณ์โดยองค์พระเยซูเจ้า    กล่าวคือ กฎของโมเสสที่ให้ประชากรอิสราเอลปฏิบัตินั้นมาจากพระบัญญัติ 10 ประการ    ซึ่งเปรียบได้กับรัฐธรรมนูญ ซึ่งเป็นกฎหมายสูงสุดก็ได้     ส่วนกฎระเบียบต่างๆ ที่โมเสสตั้งขึ้นถือเป็นกฎหมายลูกก็น่าจะคล้ายๆ กัน...ที่น่าสังเกตคือ กฎบทบัญญัติของโมเสสนั้นเน้นกันอยู่ที่ความยุติธรรมเป็นส่วนใหญ่ เช่น กฎหมายตาต่อตาฟันต่อฟัน    ครั้นเมื่อองค์พระเยซูคริสตเจ้าเสด็จมาทรงทำให้กฎหมายหรือบัญญัตินี้สมบูรณ์ด้วยการยกระดับสูงขึ้นด้วย “ความรัก” สูงกว่าความยุติธรรม    กฎตาต่อตาฟันต่อฟันจึงไม่พอสำหรับการเป็นบุตรของพระเจ้า...ซึ่งต้องรู้จักรักพระเจ้าและรักเพื่อนมนุษย์เหมือนรักตนเอง
    ถ้ามองย้อนหลังไปในสมัยพระธรรมเก่า เราจะพบว่าทรงประทาน “กฎธรรมชาติ” โดยผ่านทางโมเสส และทำให้กฎธรรมชาตินั้นเหนือธรรมชาติโดยอาศัยองค์พระเยซูคริสตเจ้าด้วยการเติมความรักเข้าไป จนทำให้เกิดพระบัญญัติของพระเจ้าที่ครบสมบูรณ์ และเป็นหนทางที่จะนำมนุษย์กลับไปเป็นหนึ่งเดียวกับพระเป็นเจ้าอีกครั้งหนึ่ง