บาปคืออะไร

เมื่อบุคคลหนึ่งเลือกกระทำผิด อันเป็นการกระทำที่นำสู่การตัดความสัมพันธ์กับพระเจ้า  เราเรียกสิ่งนั้นว่า บาปหนัก (Mortal sin)   อาจกล่าวเป็นคำพูดจริงๆ ว่า “ข้าแต่พระเจ้า ข้าพเจ้าชอบบางอย่างมากกว่าพระองค์”  หรือกล่าวอย่างสั้นๆ ว่า เราแยกเป็นอิสระจากพระเจ้า

เงื่อนไขที่จะระบุว่าการกระทำของบุคคลหนึ่งนั้นเป็นบาปหนัก มีดังต่อไปนี้
1. เรื่องที่ร้ายแรง การกระทำนั้นต้องเป็นเรื่องที่ร้ายแรงในตัวเอง  หรืออย่างน้อยบุคคลนั้นก็ต้องคิดไว้ก่อนแล้วว่า  เป็นความผิดที่ร้ายแรง
2. มีความรู้ตัวดี บุคคลต้องรับรู้อย่างชัดเจนในเวลาที่กระทำว่าเป็นความผิดร้ายแรงและขัดกันกับพระเจ้า  แต่ถ้าเขาลืม  หรือกระทำพลาดไป  หรือกำลังสับสนหรือตื่นเต้นมาก  จนไม่สามารถคิดได้ชัดเจน  ก็ไม่ถือว่าบุคคลนั้นทำบาปหนัก
3. มีเจตนากระทำ บุคคลต้องเลือกสิ่งที่รู้ว่าผิดอย่างอิสระ  แน่นอนว่าบุคคลหนึ่งไม่สามารถเลือกได้อย่างอิสระในขณะที่หลับ  หรือยังไม่ตื่นเต็มที่ 

เรื่องน่าเศร้าเกี่ยวกับบาปคือ  บาปจะนำเราออกห่างจากพระเจ้า  ผู้ทรงรักเราและเป็นผู้ที่เราจำเป็นต้องรัก  หากเราต้องการมีความสุขแท้จริงตลอดไป  และบาปยังทำให้เราเจ็บปวดในภายในด้วย  เราต้องอยู่กับความผิดของเรา  ทนกับความเจ็บปวดเพราะความเสียใจในสิ่งที่เราทำไปและผลที่ได้รับ   ตัวเราเองเป็นเหตุแห่งความทรมาน  ความไม่สงบ  ความวิตกกังวลในชีวิตและจิตใจของเรา  และในเมื่อเราไม่มีความสุขสงบในตัวเราเอง  เราจึงไม่สามารถอยู่อย่างสงบสุขร่วมกับผู้อื่นได้นาน  นอกจากนี้บาปยังเป็นตัวทำลาย  แต่พระเยซูเจ้าได้ให้อำนาจและปัจจัยเพื่อชนะบาปแก่เรา
มีหลายสิ่งที่จิตสำนึกของเราบอกเราว่ามันผิด  แต่เรารู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดร้ายแรง  ถ้าเราเลือกทำสิ่งนั้นอย่างอิสระ  นั่นคือ เราได้กระทำบาปเบา (Venial sin)

บาปเบาทำให้เราพลาดโอกาสทำดี และเติบโตในพระหรรษทานและความรักของพระองค์  และหากเราเปิดใจลองในสิ่งที่ผิดเล็กน้อย  นั่นคือ เรากำลังพัฒนานิสัยที่เลว  ซึ่งจะทำให้เราทำดีได้ยากขึ้น  แต่ง่ายขึ้นในการลองสิ่งที่เป็นบาปที่ร้ายแรง