บาปคืออะไร
    แก่นของบาป คือ การปฏิเสธพระเจ้า และปฏิเสธที่จะยอมรับความรักของพระองค์ สิ่งนี้แสดงออกด้วยการไม่เคารพต่อพระบัญญัติของพระองค์ (385-390)

    บาปเป็นเรื่องที่มากกว่าความประพฤติไม่ถูกต้อง คือ ไม่ใช่เป็นเพียงความอ่อนแอทางจิต ในความรู้สึกส่วนลึกที่สุด การปฏิเสธทุกประการ หรือ การทำลายบางสิ่งบางอย่างที่ดี ก็คือการปฏิเสธความดีในตัวเอง คือการปฏิเสธพระจ้า ในมิติที่ลึกซึ้งและน่ากลัวที่สุดของบาป คือ การแยกออกจากพระเจ้า ดังนั้น จึงเป็นการแยกออกจากแหล่งกำเนิดของชีวิต ด้วยเหตุนี้ความตายจึงเป็นผลที่ตามมาอีกประการหนึ่งของบาป โดยทางพระเยซูเจ้าเท่านั้น เราจึงจะเข้าใจถึงมิติของบาปที่สุดจะหยั่งถึง    พระเยซูเจ้าทรงประสบกับการปฏิเสธของพระเจ้าในความเป็นมนุษย์ของพระองค์ พระองค์ทรงรับอำนาจความตายของบาปไว้ด้วยพระองค์เอง เพื่อที่จะไม่ต้องตกมายังเรา ซึ่งเราเรียกสิ่งนี้ว่า การไถ่กู้ ->224-237, 315-318, 348-468

ความอ่อนแอของมนุษย์มิอาจล้มคว่ำแผนการของพระเจ้าผู้ทรงสรรพานุภาพได้ พระเจ้าสถาปนิกผู้ศักดิ์สิทธิ์ทรงสามารถทำงานได้ แม้กับอิฐหินที่สั่นคลอน” พระคาร์ดินัล ไม่เคิล วัน ฟูลเลเบอร์ (1869-1952 พระอัครสังฆราชแห่งมิวนิคและเฟรซิง)
“ที่ใดบาปทวีขึ้น ที่นั่นพระหรรษทานก็ยิ่งทวีมากกว่า” (รม 5 : 20ข)
“เมื่อพระหัตถ์ของพระคริสตเจ้าถูกตะปูตรึงไว้บนไม้กางเขนนั้น พระองค์ทรงตอกตรึงบาปของเราไว้บนไม้กางเขนนั้นด้วย” นักบุญเบอร์นาร์ด แห่งแคลร์ไวซ์ (1090-1153)