ความเชื่อของฉันเกี่ยวข้องกับพระศาสนจักรอย่างไร
    ไม่มีใครมีความเชื่อได้โดยลำพังตนเอง เหมือนที่ไม่มีใครมีชีวิตอยู่ได้เพียงลำพังคนเดียว เรารับความเชื่อมาจากพระศาสนจักร และดำเนินชีวิตความเชื่อในมิตรภาพในมิตรภาพกับผู้ที่เราแบ่งปันความเชื่อของเราให้แก่เขา (166-169, 181)
    ความเชื่อเป็นเรื่องส่วนบุคคลมากที่สุดของมนุษย์ แต่กระนั้นความเชื่อก็มิใช่เรื่องส่วนตัวเสียทีเดียว ใครที่ปรารถนาที่จะเชื่อ ต้องสามารถพูดได้ทั้งคำว่า “ข้าพเจ้า” และ “เราทั้งหลาย”

เพราะความเชื่อที่เราไม่สามารถแบ่งปัน หรือสื่อสารได้ ย่อมเป็นสิ่งไร้เหตุผล ผู้ที่มีความเชื่อแต่ละคนให้การยืนยันอย่างอิสระกับคำว่า “เราทั้งหลายเชื่อ” ของพระศาสนจักร    เรารับความเชื่อจากพระศาสนจักร และตลอดหลายศตวรรษที่ผ่านมาพระศาสนจักรเป็นผู้ส่งต่อความเชื่อให้แก่เรา และเป็นผู้ปกป้องความเชื่อไว้มิให้มีการหลงผิด ทำให้แสงสว่างของความเชื่อนี้ยังคงเจิดจ้าต่อไป    ดังนั้น ความเชื่อคือการที่ทุกคนมีส่วนในความเชื่อมั่นร่วมกัน
    ความเชื่อของผู้อื่นค้ำจุนฉัน เช่นเดียวกับที่ความเชื่ออันร้อนรนของฉัน ทำให้ความเชื่อของผู้อื่นมั่นคงและร้อนรนขึ้นด้วย พระศาสนจักรเน้นทั้งคำว่า “ข้าพเจ้า” และ “เราทั้งหลาย” ในเรื่องความเชื่อ โดยการใช้บทยืนยันความเชื่อทั้งสอบแบบในพิธีกรรม คือ บทยืนยันความเชื่อของบรรดาอัครสาวก บทข้าพเจ้าเชื่อ ซึ่งเริ่มต้นด้วยคำว่า “ข้าพเจ้าเชื่อ“ (Credo) และบทข้าพเจ้าเชื่อของสังคายนาที่นิเชอา  คอนแสตนติโนเปิล ซึ่งในบทเดิมเริ่มต้นด้วยคำว่า “เราเชื่อ” (Credimus)