เมื่อเราภาวนา ทำไมเราจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากบรรดานักบุญ
นักบุญคือผู้ที่ลุกโชติช่วงด้วยพระจิตเจ้า พวกท่านรักษาไฟของพระเจ้าที่ลุกอยู่ในพระศาสนจักร แม้ในขณะที่บรรดานักบุญมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ ท่านภาวนาอย่างร้อนรน และเป็นแบบอย่างแก่ผู้อื่น เมื่อเราอยู่ใกล้ชิดกับพวกท่าน จึงเป็นการง่ายที่จะภาวนา แน่นอนว่าเรามิได้นมัสการบรรดานักบุญ แต่เราได้รับอนุญาตให้วอนขอพวกท่านที่อยู่ในสวรรค์ เพื่อท่านจะได้เสนอคำอ้อนวอนของเราต่อพระบัลลังค์ของพระเจ้า (2683-2684)

ในท่ามกลางบรรดานักบุญผู้ยิ่งใหญ่ ได้เกิดการพัฒนาลักษณะพิเศษของโรงเรียนแห่งจิตตารมณ์ ซึ่งเปรียบเหมือนแถบแสงเจ็ดสีที่ทุกสีมุ่งไปสู่แสงบริสุทธิ์ของพระเจ้า บรรดานักบุญเริ่มจากองค์ประกอบพื้นฐานของความเชื่อ และการอุทิศตนแด่พระเจ้า เช่นจิตตารมณ์คณะฟรังซิสกัน เริ่มต้นจากความยากจนฝ่ายจิต จิตตารมณ์คณะเบเนดิกติน เริ่มจากการสรรเสริญพระเจ้า และจิตตารมณ์ของคณะอิกญาเซียน (เยสุอิต) เริ่มจากการพิเคราะห์แยกแยะ (discernment) และกระแสเรียกจิตตารมณ์ที่เรารู้สึกสนใจตามบุคลิกของเราแต่ละคน ย่อมถือได้ว่าเป็นโรงเรียนแห่งการภาวนา

จิตตารมณ์ (spirituality) คือรูปแบบความเลื่อมใสศรัทธาในพระศาสนจักร ซึ่งหลายรูปแบบพัฒนามาจากการปฏิบัติของนักบุญ ที่ได้รับการดลใจจากพระจิตเจ้า เช่น จิตตารมณ์คณะเบเนดิก คณะฟรังซิสกัน หรือคณะโดมินิกัน