258. ทำไมพระศาสนจักรจำเป็นต้องให้พระสงฆ์และพระสังฆราชมีชีวิตพรหมจรรย์

พระเยซูเจ้าทรงมีชีวิตพรหมจรรย์ และด้วยวิธีนี้พระองค์ทรงมีเจตนาที่จะแสดงถึงความรักที่ไม่แบ่งแยกของพระองค์ต่อพระเจ้าพระบิดา เพื่อกระทำตามวิถีของพระเยซูเจ้า และมีชีวิตความบริสุทธิ์ไม่แต่งงาน “เพราะเห็นแก่อาณาจักรสวรรค์” (มธ 19:12) ซึ่งมีมาแล้วตั้งแต่สมัยของพระเยซูเจ้า เป็นเครื่องหมายของความรักของการอุทิศตนอย่างไม่แบ่งแยกต่อองค์พระผู้เป็นเจ้า และของความเต็มใจที่จะรับใช้อย่างสมบูรณ์ พระศาสนจักรโรมันคาทอลิกจำเป็นต้องให้มีรูปแบบชีวิตแบบนี้สำหรับพระสังฆราชและพระสงฆ์ ในขณะที่พระศาสนจักรคาทอลิกตะวันออกเรียกร้องเฉพาะผู้เป็นพระสังฆราชเท่านั้น (1579-1580, 1599)

สมเด็จพระสันตะปาปาเบเนดิกติ์ที่ 16 ตรัสถึงการถือพรหมจรรย์ ว่ามิได้หมายถึง “คงอยู่ในความว่างเปล่าของความรัก แต่จะต้องหมายถึงการยอมให้ตนเองสามารถเอาชนะอารมณ์เพื่อพระเจ้า” พระสงฆ์ ซึ่งดำเนินชีวิตถือพรหมจรรย์ควรทำให้การเป็นผู้แทนบุคลิกความเป็นบิดาของพระเจ้า และของพระเยซูเจ้าเกิดผลให้มากที่สุด สมเด็จพระสันตะปาปายังตรัสต่ออีกว่า “พระคริสตเจ้าทรงปรารถนาพระสงฆ์ผู้ซึ่งเป็นผู้ใหญ่และอย่างผู้ชาย สามารถปฏิบัติความเป็นบิดาฝ่ายจิตได้อย่างถูกต้อง”