คืนหนึ่งฉันเดิน เดินไปบนพื้นทราย
มีรอยเท้าเรียงรายที่ผ่านมา
คู่หนึ่งเป็นของฉัน อีกคู่เป็นของพระองค์
เราพากันเดินมุ่งตรงไปไม่เคยหวั่น
ความลำบากมากมาย แต่ใจฉันนั้นไม่หวั่น
เพราะมีองค์พระเยซูผู้ร่วมทาง
ให้กำลังใจยามล้มลง อดทนพยายามสู้ต่อ
จะขอเดินมุ่งไปอย่างไม่เกรงกลัว
*แต่เมื่อมองกลับไปฉันเห็น มีรอยเท้าเพียงลำพัง
โดดเดี่ยวอ้างว้างไร้จุดหมาย ฉันจึงร้องถามพระองค์
ใยปล่อยให้ฉันเดียวดาย ยามที่มีทุกข์มากมายในชีวัน
ฉันได้ยินพระองค์ทรงตอบ ตอบกับฉันในใจ
ว่าเราไม่เคยทิ้งเจ้าไปห่างไกล
คราวใดที่เจ้าทุกข์ทน สับสนในความทุกข์ใจ
คราวนั้นเราอุ้มเจ้าอยู่ในอ้อมอกเรา (ซ้ำ *)
(รอยเท้าคู่นั้นเป็นของเราเอง)
