เพลงสดุดีที่ 142 (Vg 141)
คำภาวนาของผู้ถูกเบียดเบียน

ผู้ประพันธ์คำอ้อนวอนบทนี้ถูกจองจำ เพราะถูกกล่าวหาโดยที่มิได้ทำผิดอะไร. “เรือนจำ” ในที่นี้อาจเป็นภาพเปรียบเทียบถึงความทุกข์ที่ทำให้เขารู้สึกว่าถูกเบียดเบียน และถูกทอดทิ้งให้อยู่โดดเดี่ยว แต่เขาก็มั่นใจว่าถึงมนุษย์จะไม่มาช่วย พระเจ้าจะเสด็จมาช่วยเหลือตนอย่างแน่นอน ความคิดที่น่าสังเกตใน สดด บทนี้คือผู้ประพันธ์มิได้วอนขอพระเจ้า ให้ทรงทำลายศัตรูเหมือนในเพลงสดุดีประเภทอ้อนวอนทั่วๆ ไป คริสตชนจึงแลเห็นภาพของพระคริสตเจ้าผู้ทรงรับทรมานได้อย่างชัดเจนใน สดด บทนี้
บทกวีสอนใจของกษัตริย์ดาวิด เมื่อประทับอยู่ในถ้ำ บทภาวนา

---

1    ข้าพเจ้าร้องเสียงดังเรียกหาพระยาห์เวห์
        ข้าพเจ้าร้องเสียงดังวอนขอพระยาห์เวห์
2    คำคร่ำครวญของข้าพเจ้าพรั่งพรูออกมาเฉพาะพระพักตร์พระองค์
        ข้าพเจ้าบรรยายถึงความกังวลใจเฉพาะพระพักตร์
3    เมื่อจิตของข้าพเจ้าอ่อนกำลัง
        พระองค์ก็ทรงทราบทางเดินของข้าพเจ้า
    เขาทั้งหลายวางบ่วงแร้ว
        บนหนทางที่ข้าพเจ้ากำลังเดิน
4    โปรดทอดพระเนตรดูทางขวามือเถิด
        แล้วจะทรงเห็นว่าไม่มีผู้ใดจำข้าพเจ้าได้
    ข้าพเจ้าไม่มีที่ใดจะเข้าไปหลบภัยได้
        ไม่มีผู้ใดใส่ใจชีวิตของข้าพเจ้า
5    ข้าแต่พระยาห์เวห์ ข้าพเจ้าร้องหาพระองค์และพูดว่า
        "พระองค์ทรงเป็นแหล่งลี้ภัยของข้าพเจ้า
    ทรงเป็นส่วนมรดกของข้าพเจ้าในแผ่นดินแห่งผู้เป็น"
6    ขอพระองค์ทรงฟังเสียงวอนขอของข้าพเจ้า
        เพราะข้าพเจ้าเป็นทุกข์อย่างมาก
    ขอพระองค์ทรงช่วยข้าพเจ้าให้พ้นจากผู้เบียดเบียนข้าพเจ้า
        เพราะเขาทั้งหลายแข็งแรงกว่าข้าพเจ้า
7    โปรดทรงนำชีวิตของข้าพเจ้าออกไปจากที่คุมขัง
        แล้วข้าพเจ้าจะสรรเสริญพระนามของพระองค์
    บรรดาผู้ชอบธรรมจะมาห้อมล้อมข้าพเจ้า
        เพราะพระองค์ทรงทำดีต่อข้าพเจ้า