เพลงสดุดีที่ 90
ความอ่อนแอของมนุษย์
เพลงสดุดีบทนี้ก็อยู่ในประเภท "คำอ้อนวอนของชุมชน" เช่นกัน ต่างกันที่ว่าไม่ใช่บทภาวนาสำหรับโอกาสที่ประชาชนประสบความพ่ายแพ้สงครามหรือภัยพิบัติทางธรรมชาติ เนื้อหาของบทเพลงเป็นการพิจารณาคำนึงถึงความอนิจจังของมนุษย์ซึ่งมีชีวิตอยู่ไม่นานและยังควรจะได้รับโทษจากพระเจ้าเพราะบาปที่ได้ทำ สภาพนี้ช่างตรงข้ามกับลักษณะของพระเจ้าผู้ทรงดำรงอยู่ตลอดนิรันดรและทรงพระอานุภาพหาขอบเขตมิได้ การพิจารณาเช่นนี้อยู่ในลีลาของวรรณกรรมประเภทปรีชาญาณ เมื่อผู้ประพันธ์เพลงสดุดีเตือนใจประชาชนให้คำนึงถึงความอนิจจังของชีวิต เขามีเจตนาที่จะสอนให้ทุกคนมี "จิตใจปรีชาฉลาด" คือรู้จักดำเนินชีวิตให้สอดคล้องกับพระบัญญัติของพระเจ้านั่นเอง
คำภาวนา ของโมเสส ผู้รับใช้ของพระเจ้า
1 ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ทรงเป็นแหล่งลี้ภัยของข้าพเจ้าทั้งหลาย
มาทุกยุคทุกสมัย
2 ก่อนภูเขาจะเกิด
ก่อนแผ่นดินและโลกจะถือกำเนิดขึ้นมา
พระองค์ทรงเป็นพระเจ้า
ทรงดำรงอยู่ตลอดไป
3 พระองค์ทรงให้มนุษย์กลับเป็นฝุ่นดิน
โดยตรัสว่า "บุตรแห่งมนุษย์เอ๋ย จงกลับไปเถิด"
4 ใช่แล้ว หนึ่งพันปีสำหรับพระองค์
ก็เหมือนวันวานที่เพิ่งผ่านไป
เหมือนการตื่นอยู่ยามเดียวเวลากลางคืน
5 พระองค์ทรงบันดาลให้ชีวิตจบลงเหมือนจมน้ำ
สั้นเหมือนความฝันในยามเช้า
เหมือนต้นหญ้าที่งอกขึ้น
6 ในยามเช้าต้นหญ้าเติบโตขึ้นและออกดอก
ในยามเย็นก็ร่วงโรยและเหี่ยวแห้งไป
7 ข้าพเจ้าทั้งหลายถูกพระพิโรธของพระองค์ทำลาย
มีความหวาดกลัวเพราะความกริ้วของพระองค์
8 พระองค์ทรงวางความผิดของข้าพเจ้าทั้งหลายไว้เฉพาะพระพักตร์
การกระทำเร้นลับของข้าพเจ้าก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้าพระองค์
9 ถูกแล้ว ทุกวันของข้าพเจ้าทั้งหลายผ่านไปเพราะพระพิโรธของพระองค์
ปีของข้าพเจ้าสิ้นสุดลงเหมือนลมหายใจเฮือกเดียว
10 ช่วงอายุชีวิตของข้าพเจ้าทั้งหลายยาวนานเจ็ดสิบปี
อาจจะถึงแปดสิบสำหรับผู้ที่แข็งแรง
แต่ส่วนใหญ่ก็มีแต่ความเหน็ดเหนื่อยและความกังวล
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แล้วข้าพเจ้าทั้งหลายก็จากไป
11 ผู้ใดเล่าจะรู้ถึงอานุภาพแห่งพระพิโรธของพระองค์
และรู้ถึงความกริ้ว เพื่อจะได้ยำเกรงพระองค์อย่างสมควร
12 โปรดทรงสอนข้าพเจ้าทั้งหลายให้รู้จักนับวันแห่งชีวิตได้ถูกต้อง
เพื่อจะได้มีจิตใจปรีชาฉลาด
13 ข้าแต่พระยาห์เวห์ โปรดเสด็จกลับมาเถิด ข้าพเจ้าทั้งหลายจะต้องรอคอยอีกนานเพียงใด?
โปรดทรงเมตตาบรรดาผู้รับใช้ของพระองค์เถิด
14 ทุกยามเช้าโปรดประทานความรักมั่นคงของพระองค์แก่ข้าพเจ้าทั้งหลายอย่างเต็มเปี่ยม
ข้าพเจ้าทั้งหลายจะได้โห่ร้องด้วยความเบิกบานและมีความยินดีตลอดชีวิต
15 ขอพระองค์ประทานความยินดีแก่ข้าพเจ้าทั้งหลาย
นานเท่ากับเวลาที่พระองค์ทรงบันดาลให้ได้รับความทุกข์ยาก
เท่ากับปีที่ข้าพเจ้าทั้งหลายต้องประสบความเลวร้าย
16 โปรดสำแดงให้ผู้รับใช้ของพระองค์เห็นพระราชกิจของพระองค์
ให้ลูกหลานของเขาได้เห็นความรุ่งเรืองของพระองค์
17 ขอองค์พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของข้าพเจ้าทั้งหลาย โปรดปรานข้าพเจ้า
ขอพระองค์ประทานให้ผลงานที่ข้าพเจ้าทั้งหลายกระทำสำเร็จไป
ขอให้ผลงานที่ข้าพเจ้าทั้งหลายกระทำมีความมั่นคง
