คือวันหนึ่งผมฝันบรรเจิดแจ้ง
มิได้แสร้งแกล้งเห็นให้เป็นฝัน
เนื่องจากเป็นสิ่งดีที่สำคัญ
ขอเล่าฝันนั้นไซร้ให้ท่านฟัง
ในคืนนั้นฝันว่านภากาศ
งามพิลาสเรืองรองผ่องสว่าง
กำลังมองเห็นสตรีศรีสรรพางค์
ประทับกลางทอ้งฟ้านภาแดน
ทรงชี้ชัดตรัสสั่งยังจำได้
ว่าหทัยไร้สุขทุกข์ร้อนแสน
ห่วงกังวลคนบาปหยาบช้าแทน
ที่ดูแคลนขุมนรกหมกไหม้ไฟ
เก็บบาปหนักรักไว้ไม่นึกห่วง
ทรงทุกข์ใจใหญ่หลวงยิ่งไฉน
เมื่อได้ฝันเช่นนี้ผมเข้าใจ
จึงรีบไปที่วัดจัดการเอย
