การให้สิ่งของไม่เคยมีค่าเทียบเท่าการให้ข้อคิด Emerson กล่าวไว้ว่า “แก้วแหวนเงินทองหาใช่ของขวัญไม่ แต่เป็นเพียงการหลีกเลี่ยงที่จะให้ของขวัญแท้ ของขวัญแท้คือ การให้ส่วนหนึ่งชีวิตของตนแก่ผู้อื่น”
    เราให้ตัวเรา เมื่อเราให้ของขวัญที่มาจากหัวใจ (heart) คือ ความรัก ความเมตตา ความเข้าใจ ความเห็นอกเห็นใจ ความอดทน การให้อภัย
    เราให้ตัวเรา เมื่อเราให้ของขวัญที่มาจากจิตวิญญาณ (spirit) คือ คำอธิษฐาน จินตนาการ ความสวยงาม ความปรารถนา ความสงบ ความศรัทธา

เราให้ตัวเรา เมื่อเราให้ของขวัญที่เป็นเวลา (time) เมื่อเรามีเวลาให้ผู้อื่นมากขึ้น
    เราให้ตัวเรา เมื่อเราให้ของขวัญที่เป็นคำพูด (words) คือ การให้กำลังใจ จรรโลงใจ คำชี้แนะ
    เราควรที่จะให้ตัวเรา ด้วยการเป็นดั่งแสงอาทิตย์ที่ให้ความอบอุ่นแก่โลก
    เราควรให้การเป็นคนดีแก่ชุมชนและสังคม
    เราควรให้การเป็นพลเมืองดี แก่ประเทศชาติ
    เราควรให้ความเป็นสามี ภรรยา และพ่อแม่ที่ดีแก่ครอบครัว
    เราควรทำให้โลกมองเห็นพระผู้ประเสริฐสูงสุด ผู้ทรงบันดาลให้บังเกิดสิ่งมีชีวิต
    ของขวัญดีงามที่สุดซึ่งมนุษย์พึงให้ คือ การให้ชีวิตที่สร้างสรรค์แต่สิ่งดีงาม

ให้มากเกินไปบางทีก็ไร้ค่า บางทีความคิดนี้อาจจะไม่ถูกต้อง ต้องมองด้วยว่าเราให้ใคร ให้เพื่ออะไร และให้ไปทำไม หากให้แล้วไม่หวังอะไรตอบแทน ให้เท่าไรก็ไม่มีวันไร้ค่า

ที่มา : นิตยสารแม่พระยุคใหม่ ฉบับที่ 151