หวาง เหม่ย เหลียน ( Huang Mei Lian ) ศิลปินพิการแต่กำเนิด ผู้คิดบวก ชาวใต้หวัน เธอเป็นโรคสมองพิการ (Cerebral Palsy) ไม่สามารถเคลื่อนไหวตามปกติ และที่สำคัญคือเธอพูดไม่ได้ แต่ด้วยความมุ่งมั่นและศรัทธา เธอสามารถเรียนจบปริญญาเอกจาก UCLA สหรัฐอเมริกา เธอได้รับเชิญไปบรรยายแสดงทัศนคติเกี่ยวกับชีวิตของเธอเองตามที่ต่างๆเพื่อให้กำลังใจและช่วยเหลือผู้อื่น ครั้งหนึ่งเธอรับเชิญไปบรรยายด้วยการเขียนเพราะเธอพูดไม่ได้ หลังการบรรยาย มีนักเรียนคนหนึ่งตั้งคำถามว่า “คุณอยู่ในสภาพนี้โดยกำเนิด แล้วคุณไม่รู้สึกน้อยใจรึ? คุณมองตัวเองอย่างไร?” คำถามอันละเอียดอ่อนนี้สร้างความตกตะลึงให้แก่ที่ประชุม ต่างเกรงว่าคำถามนี้จะทิ่มแทงจิตใจของหวาง เหม่ย เหลียน

ปรากฎว่าเธอหันหน้าไปที่แผ่นกระดาน เขียนตัวหนังสืออย่างไม่สะทกสะท้านว่า “ฉันมองดูตัวเองอย่างไร?” เธอหันหน้ายิ้มให้ผู้ร่วมประชุมแล้วเขียนข้อความต่อว่า
1 ฉันน่ารักมาก
2 ขาฉันเรียวยาวสวยดี
3 คุณพ่อคุณแม่รักฉันจัง
4 พระเจ้าประทานความรักให้ฉัน
5 ฉันวาดภาพได้ ฉันแต่งหนังสือได้
6 ฉันมีแมวที่น่ารัก และ......ขณะนั้น ที่ประชุมเงียบกริบ ไม่มีเสียงพูดจาใดๆ เธอหันกลับมามองดูทุกคนแล้วเขียนคำสรุปบนแผ่นกระดานว่า
“ฉันมองแต่สิ่งที่ฉันมี ไม่มองสิ่งที่ฉันขาด”
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เสียงปรบมือดังสนั่นในที่ประชุมพร้อมทั้งน้ำตาจากความสะเทือนใจของผู้คนมากมายที่นั้น (ขอขอบคุณ รศ.ดร. รัตติกรณ์ จงวิศาล สำหรับเรื่องนี้) บทสรุปของเรื่องนี้ก็คือ ความสุขไม่ได้อยู่ที่เราครอบครองสิ่งใดมากแค่ไหน แต่อยู่ที่เรามีทัศนคติอย่างไรในการมองสิ่งต่างๆที่เรามี เมื่อเรามี เราก็ต้องเป็นผู้ให้และการให้ที่ดีและมีค่าที่สุดก็คือการให้ความรัก หวาง เหม่ย เหลียนให้สิ่งที่เธอมีและมองสิ่งที่เธอมี ถ้าเรานั่งลงและเรียบเรียงสิ่งที่เรามี เราจะรู้ว่าเรามีอะไรๆมากมายที่สามารถเป็นผู้ให้ได้ เรามีความรักมากมายที่ให้แก่ผู้คนได้อย่างที่เราไม่เคยรู้มาก่อนเลย
(Credit จาก Facebook คุณพ่อสุรชัย ชุ่มศรีพันธุ์)