ชีวิตเหมือนกับการเดินทางโดยสารรถไฟ... มีสถานีต่างๆ... มีการเปลี่ยนเส้นทาง... มีกระทั่งอุบัติเหตุ
เราขึ้นรถไฟขบวนนี้ตอนเรา
ถือกำเนิด....พ่อแม่คือคนที่ตีตั๋วให้เรา... เราเชื่อว่าท่านจะเดินทางด้วยรถขบวนนี้กับเราตลอดไป.... แต่แล้ว.. ที่สถานีใดสถานีหนึ่งท่านทั้งสองก็ต้องลงรถจากไป... ปล่อยเราไว้เพียงลำพังกับการเดินทางนี้...
วันเวลาผ่านไป... จะมีผู้โดยสารอื่นๆ ขึ้นรถมาเรื่อยๆ... หลายคนจะเป็นคนที่เรารักและผูกพัน.. เป็นพี่เป็นน้อง.. เป็นเพื่อน.. เป็นลูกเป็นหลานหรือกระทั่งเป็นที่รักแห่งชีวิตของเรา...
หลายคนลงรถไปกลางทาง...
เหลือไว้แต่ความทรงจำและความอ้างว้างอันถาวรในชีวิตเรา..
หลายคนจากไปอย่างที่เราไม่ทันได้สังเกตด้วยซ้ำว่า... เขาลุกจากที่นั่งแล้วลงรถไปแล้ว !
การเดินทางโดยรถไฟนี้จะเต็มไปด้วยความรื่นรมย์... ความโศกเศร้า... ความมหัศจรรย์... ความคาดหวัง ... คำสวัสดี.. คำอำลา.. และ..ขอให้โชคดี
การเดินทางที่ดีคือ การได้ช่วยเหลือ... ได้รัก... ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนผู้โดยสารทุกคน... จงแน่ใจว่าเราได้ให้สิ่งที่ดีที่สุด เพื่อให้การเดินทางของพวกเขามีความสะดวกสบาย....
ความน่าพิศวงของการเดินทางอันวิเศษยอดเยี่ยมนี้คือเราเองไม่รู้เลยว่าแล้วเราเองต้องลงรถที่สถานีไหน.....
ฉะนั้น... เราต้องมีชีวิตให้ดีที่สุด... ปรับปรุงตัวเอง... รู้จักลืม รู้จักอภัย... ให้สิ่งดีที่สุดที่เรามี
สำคัญมากๆ ที่ต้องทำอย่างนี้...เพราะว่าเมื่อถึงเวลาที่เราต้องลุกจากที่นั่ง... เราต้องจากไปโดยทิ้งความทรงจำที่สวยงามให้แก่ผู้คนที่ต้องเดินทางโดยสารรถไฟขบวนชีวิตนี้ต่อไป.... ขอบคุณมากๆที่มาเป็นผู้โดยสารคนหนึ่งในขบวนรถไฟของชีวิตเรา
ขอให้มีแต่ความรื่นรมย์ในการเดินทางของชีวิต
