มีไก่ฝูงหนึ่งอาศัยอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขในป่าแห่งหนึ่ง ไก่หัวหน้าฝูงจะขันทุกเช้า และในไม่ช้าดวงอาทิตย์ก็จะโผล่ขึ้นเหนือขอบฟ้า เหตุการณ์เป็นอย่างนี้ทุกๆ วัน จนมันสำคัญผิดว่า เพราะเสียงขันของมันจึงทำให้ดวงอาทิตย์โผล่พ้นขึ้นมาจากขอบฟ้า มันบอกกับไก่ลูกฝูงของมันทุกๆ ตัวว่า “ฉันมีความสำคัญมาก เพราะฉันขัน จึงทำให้ดวงอาทิตย์ขึ้นในทุกๆ เช้า นำความสว่างมาให้กับพวกเจ้า ถ้าขาดฉันไปแล้ว พวกเจ้าจะลำบากมาก เพราะไม่มีใครขันเรียกดวงอาทิตย์ขึ้นมา พวกเจ้าจะต้องอยู่ในความมืดตลอดไป”
วันเวลาผ่านไปได้ไม่นาน ไก่หัวหน้าฝูงมีอาการป่วยหนักจนเสียงแหบแห้ง “แย่แล้ว” มันบอกกับลูกชายคนโต “ทำไมละพ่อ” ลูกชายคนโตถาม “ข้าป่วยจนเสียงแหบแห้งขันไม่ได้ ถ้าข้าไม่ขันดวงอาทิตย์ก็จะไม่ขึ้น พวกเราจะอยู่ในความมืด และลำบากกันมาก” ไก่หัวหน้าฝูงตอบ “ให้ลูกขันแทนพ่อได้ไหม” ลูกชายเสนอตัว “ไม่ได้หรอก มีข้าคนเดียวเท่านั้นที่ทำเช่นนี้ได้” ไก่หัวหน้าฝูงตอบ มันพยายามปีนขึ้นไปบนต้นไม้ และโก่งคอขัน นอกจากจะไม่มีเสียงแล้ว มันยังพลัดตกลงมาจากต้นไม้คอหักตาย
ไก่ลูกฝูงรู้สึกเสียใจมาก และฝังศพของมันอย่างสมเกียรติ ไก่ทุกตัวเฝ้ารอรุ่งเช้าด้วยความหวาดหวั่นว่ามันจะอยู่ในความมืดตลอดกาล แต่มันก็หวาดหวั่นอยู่ได้ไม่นาน เพราะสักพักหนึ่งดวงอาทิตย์เริ่มขึ้นทางทิศตะวันออก ส่องแสงเงินแสงทองอันงดงามลงมายังผืนดิน เดี๋ยวนี้ไก่ทุกตัวเข้าใจแล้วว่า แท้ที่จริงแล้วการที่ดวงอาทิตย์ขึ้นนั้น มันเป็นเรื่องธรรมชาติ และไม่เกี่ยวกับการขันของไก่เลยแม้แต่น้อย
ชวนคิดสะกิดใจ
เป็นการดีที่เราจะทำความดีให้โลกใบนี้และสังคมที่เราเป็นสมาชิก แต่มันน่าเศร้าถ้าเราเผลอคิดไปว่า โลกใบนี้และสังคมที่เราเป็นสมาชิกจะอยู่ไม่ได้ถ้าขาดฉัน เพราะมันไม่จริงครับ
