มีเรื่องเล่าเก่าแก่ของชาวรัสเซียกล่าวถึงชาวนาสามีภรรยาคู่หนึ่ง ซึ่งมักจะกล่าวแก่กันหลังอาหารมื้อเย็นว่า “ถ้าเรามีที่ดินมากพอ เราคงจะมีความสุข”
วันหนึ่งมีเพื่อนบ้านคนหนึ่งซึ่งมีที่ดินมากมายเดินทางมาพบพวกเขา และรับประทานอาหารเย็นพร้อมกับพวกเขา เมื่อรับประทานอาหารเย็นเสร็จ ชาวนาสามีภรรยาก็ยังคงบ่นว่า “ถ้าเรามีที่ดินมากพอ เราคงจะมีความสุข” เพื่อนบ้านถามทั้งสองว่า “ที่ดินเท่าไหร่จึงจะมากพอสำหรับพวกคุณ”
ชายชาวนาตอบว่าที่ดินที่เขาสามารถเดินรอบได้ภายในหนึ่งวันถือเป็นที่ดินที่มากพอ เพื่อนบ้านบอกกับชายชาวนาว่า เขาอนุญาตให้ชายชาวนาเดินในที่ดินของเขา และยินดีที่จะมอบที่ดินให้กับชายชาวนาเท่าที่เขาสามารถเดินรอบได้ภายในหนึ่งวัน
วันรุ่งขึ้นชายชาวนาออกเดินบนที่ดินของเพื่อนบ้านแต่เช้าตรู่ เขาออกแรงเดินสุดกำลังเพื่อจะได้ที่ดินมากที่สุดจนลืมทานอาหารและดื่มน้ำ ตลอดทั้งวันไม่มีอะไรตกถึงท้องของเขาเลย ในหัวสมองของเขาเขาคิดแต่เพียงว่า ต้องเดินและเดินให้ได้ที่ดินมากที่สุด เมื่อดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า เขามองเห็นภรรยาและเพื่อนบ้านอยู่ไม่ไกลจากเขา แน่ละตอนนี้เขาจะได้เป็นเจ้าของที่ดินมากมาย แต่เขากลับคิดว่า ยังมีเวลาอีกนิดหน่อย ขอเดินอีกเพื่อจะได้ที่ดินให้มากขึ้นกว่านี้ เขารีบเดินแข่งกับเวลา รู้สึกว่าหัวใจของตนเต้นแรง และร่างกายเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าเขาพบตนเองอยู่ในอ้อมกอดของภรรยา เขาหัวเราะในความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ที่เขาได้พยายามทำตลอดทั้งวัน ใช่สิ เขาและภรรยาจะมีที่ดินมากมาย แต่ทันใดนั้นเขารู้สึกเจ็บที่หัวใจ หน้ามืด และล้มลง เขาออกแรงมากเกินไปจนหัวใจล้มเหลวและเสียชีวิต
วันรุ่งขึ้นมีพิธีฝังศพชายชาวนา ชายเพื่อนบ้านก็มาร่วมพิธีฝังศพด้วย เขาถามตนเองในใจว่าที่ดินเท่าไหร่จึงจะมากพอ เขามองไปที่หลุมศพของชายชาวนา และตอบกับตนเองว่า ที่สุดแล้วคนเราก็ต้องการพื้นที่สี่เหลี่ยมไม่มากนักสำหรับฝังศพของเราเวลาที่เราต้องจากโลกนี้ไป และชายชาวนาเพื่อนของเขาก็ได้ที่ดินที่มากพอแล้ว
ชวนคิดสะกิดใจ
“ท่านทั้งหลายจงอย่าสะสมทรัพย์สมบัติบนแผ่นดินนี้เลย ที่นี่ทรัพย์สมบัติทั้งหลายถูกสนิมและขมวนกัดกิน และถูกขโมยเจาะช่องเข้ามาขโมยไปได้ แต่จงสะสมทรัพย์สมบัติในสวรรค์เถิด ที่นั่นไม่มีสนิมหรือขมวนกัดกิน และขโมยก็เจาะช่องเข้ามาขโมยไปไม่ได้ เพราะทรัพย์สมบัติของท่านอยู่ที่ใด ใจของท่านก็จะอยู่ที่นั่นด้วย” (มธ 6: 19-21)
