กาลครั้งหนึ่งนามมาแล้วมีกษัตริย์พระองค์หนึ่งมีพระธิดาที่มีพระสิริโฉมงดงาม เป็นที่หมายปองของพระราชาและเจ้าชายที่อยู่เมืองใกล้เคียง รวมทั้งบรรดาชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ในเมืองของพระองค์ แต่เจ้าหญิงกลับมีใจให้กับอโณทัยขุนนางหนุ่มรูปงาม

อย่างไรก็ตามเกิดการทะเลาะกันอย่างรุนแรงระหว่างกษัตริย์กับบิดาของอโณทัยซึ่งเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในราชสำนัก กษัตริย์ทรงกริ้วและเริ่มขัดขวางความรักของพระธิดา ด้วยความรักมั่นคงที่มีต่อกัน อโณทัยและเจ้าหญิงวางแผนที่จะหนีออกไปจากเมือง ไปยังสถานที่ห่างไกลที่ทั้งสองจะได้ครองรักกันอย่างสุขสงบ
    ทั้งสองได้นัดพบกันที่ยอดเขานอกเมือง เมื่อทั้งสองพบกันยังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้ทำอะไร กษัตริย์และทหารของพระองค์ได้ตามมาพบ และแยกคู่รักทั้งสองออกจากกัน เนื่องจากกษัตริย์ทรงทราบแผนการของพระธิดาโดยบังเอิญ
    ทหารได้ลากตัวของอโณทัยออกไปจากพระพักตร์ของเจ้าหญิง ซึ่งยืนกรรแสงอย่างหมดหวัง ในขณะที่ภาพของอโณทัยค่อยๆ หายไปจากสายพระเนตรของเจ้าหญิง พระนางได้ยินเสียงของอโณทัยส่งเสียงตะโกนด้วยถ้อยคำที่ว่า “ฉันจะกลับมารับเจ้าหญิงไปอยู่กับฉัน ฉันจะกลับมาอย่างแน่นอน”
    หลังจากนั้นเจ้าหญิงทรุดตัวลงอย่างสิ้นหวังและร้องไห้อย่างขมขื่น เมื่อภาพของชายคนรักลับหายไปจากสายพระเนตรของพระองค์ พระองค์ถูกคุมตัวให้ประทับอยู่บนหลังม้าและรายล้อมด้วยทหารมากมาย ในขณะที่เดินทางกลับไปยังพระราชวัง สมองของเจ้าหญิงได้ยินแต่เพียงเสียงของชายอันเป็นที่รักที่รำร้องว่า  “ฉันจะกลับมารับเจ้าหญิงไปอยู่กับฉัน ฉันจะกลับมาอย่างแน่นอน”
    ความสัตย์ซื่อในความรักของเจ้าหญิงต่อชายที่พระองค์ทรงรัก ทำให้กษัตริย์ทรงกริ้ว พระองค์ทรงถอดถอนเจ้าหญิงออกจากตำแหน่ง และทรงเนรเทศพระธิดาออกจากอาณาจักร เจ้าหญิงที่แสนสวยหมดสิ้นอำนาจราชศักดิ์ และดำเนินชีวิตอย่างอดอยากยากจน เจ้าหญิงสร้างกระท่อมบนยอดเขาที่เธอถูกพรากจากชายคนรัก วันแล้ววันเล่าเธอเฝ้ารอด้วยความหวังว่าอโณทัยจะกลับมา ถ้อยคำก่อนจากของเขายังคงอยู่ในความทรงจำของพระนาง “ฉันจะกลับมารับเจ้าหญิงไปอยู่กับฉัน ฉันจะกลับมาอย่างแน่นอน”
    วันเวลาแห่งการรอคอยช่างผ่านไปอย่างเนิ่นนาน ขมขื่นทรมาน วันแล้ววันเล่าที่เจ้าหญิงเฝ้ารออโณทัยชายอันเป็นที่รัก และแล้ววันหนึ่งในขณะที่ตะวันกำลังจะตกดิน เจ้าหญิงมองไปที่หน้าต่าง เป็นช่วงเวลานี้ที่ทหารพรากอโณทัยไปจากพระนาง ในวันนี้เจ้าหญิงทอดพระเนตรเห็นชายชราผู้โดดเดี่ยวคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาที่กระท่อมของพระนาง ชายผู้นั้นคืออโณทัย พระนางรีบวิ่งไปสวมกอดชายอันเป็นที่รัก ไม่น่าเชื่อเลยว่าวันเวลาผ่านเลยมาถึง 40 ปี 40 ปีแห่งความหวัง 40 ปีแห่งการรอคอย และ 40 ปีแห่งการพิสูจน์รักแท้
    “พระองค์ทรงใช้วันเวลาที่แสนนานนี้เพื่อรอคอยข้าพระองค์ ทำไม?” อโณทัยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “เธอจำได้ไหมอโณทัย เธอเคยพูดว่า เธอจะกลับมารับฉันไปอยู่กับเธอ เธอจะกลับมาอย่างแน่นอน” เจ้าหญิงตรัสตอบด้วยน้ำพระเนตรที่เอ่อล้นขอบพระเนตร

ชวนคิดสะกิดใจ
แล้วพวกเราล่ะ เราจะซื่อสัตย์ต่อพระเยซูเจ้า จนกระทั่งพระองค์เสด็จกลับมาได้หรือเปล่า?