เกิดไฟไหม้ขึ้นในหมู่บ้าน เปลวเพลิงได้เผาผลาญทำลายบ้านทุกหลังให้มอดไหม้เป็นขี้เถ้าภายในชั่วพริบตา มีชาย 3 คนผู้เศร้าโศกยืนมองกองขี้เถ้า ซึ่งเดิมเคยเป็นบ้านของตนเอง
ชายคนแรกเป็นผู้ไม่เชื่อในพระเจ้า เขาแผดเสียงด้วยความโกรธว่า “ไม่มีพระเจ้าอย่างแน่นอน เพราะถ้าพระเจ้ามีจริงสิ่งเลวร้ายนี้คงไม่เกิดกับฉัน”
ชายคนที่สองเป็นคริสตชนที่ไม่สู้ศรัทธานัก เขาคร่ำครวญด้วยความหมดหวังว่า “พระเจ้าข้า พระเจ้าข้า ทำไมพระองค์จึงทรงอนุญาตให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับลูก”
ที่สุดชายคนที่สามซึ่งเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์ได้ภาวนาอย่างสงบว่า “ข้าแต่พระเจ้า ลูกยอมรับเหตุการณ์นี้ ที่พระองค์ทรงบันดาลให้เกิดขึ้นแก่ลูก ลูกเชื่อว่าพระองค์ทรงมีเหตุผล ที่ทรงอนุญาต ให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับลูก”
ชวนคิดสะกิดใจ
ต่อหน้าความทุกข์ที่เราเผชิญ เรามีคำตอบ และท่าทีอย่างไร? เราตอบเหมือนพระเยซูเจ้าบนไม้กางเขนไหมว่า “พระบิดาเจ้าข้า ข้าพเจ้ามอบจิตใจของข้าพเจ้าไว้ในพระหัตถ์ของพระองค์” (ลก 23:46)
