นักพรตชราท่านหนึ่งกำลังสวดภาวนาอยู่ในวัดน้อยของอาราม มันเป็นช่วงเวลาที่สงบและงดงามเสียจริงๆ ท่านสัมผัสได้ถึงการประทับอยู่ของพระเจ้า ด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมกตัญญูและซาบซึ้ง ทันใดนั้นดวงตาของท่านเบิกกว้างด้วยความตกใจระคนยินดี เพราะภาพตรงหน้าเป็นองค์พระเยซูเจ้าประจักษ์มา พระองค์ทรงยิ้มและมองมายังท่าน
หัวใจท่านแทบหลอมละลายด้วยความศรัทธาและรักพระองค์ ทันใดนั้นเสียงกระดิ่งที่ประตูอารามก็ดังขึ้น ได้เวลาแล้วที่บรรดาคนจนจะมารับอาหารจากท่าน ท่านควรจะทำอย่างไร? อยู่กับพระเยซูเจ้าต่อไป หรือ ออกไป
ท่านตัดสินใจออกไป และไปให้บริการแก่บรรดาคนจน อีกสิบนาทีต่อมาท่านรีบกลับเข้าไปยังวัดน้อย และท่านก็ต้องยิ้มด้วยความยินดี พระเยซูยังประทับอยู่ที่นั่น ท่านคุกเข่าขอบคุณพระองค์ที่ทรงรอท่าน พระเยซูทรงยิ้มตรัสว่า “ถ้าลูกไม่ออกไปต้อนรับคนจน เราจะไปจากที่นี่ทันที แต่เพราะว่าลูกช่วยเหลือเราในคนยากจนเหล่านั้น เราจึงรออยู่เพื่อที่จะขอบคุณลูก”
ชวนคิดสะกิดใจ
ความรักที่เรามีต่อพระเยซูจะไม่ทำให้เรารักเพื่อนมนุษย์น้อยลงอย่างแน่นอน ถ้าเรารักพระเยซูจริง เราจะรักเพื่อนมนุษย์มากขึ้นและรักอย่างถูกต้องด้วย
