วันหนึ่งซามูไร 2 คน คือ ไตโตกิและชิโซกิได้ทำการต่อสู้กัน ทั้งสองเป็นซามูไรที่มีความเชี่ยวชาญในการต่อสู้ด้วยดาบ และในการต่อสู้นั้นทั้งสองต่างได้รับบาดเจ็บเป็นบาดแผลลึก พวกเขาจึงตกลงกันว่าจะหยุดการต่อสู้พักหนึ่ง เพื่อรักษาบาดแผลก่อนที่จะกลับมาต่อสู้กันใหม่ให้รู้ผลแพ้ชนะ

    หลายปีผ่านไป น่าแปลกที่บาดแผลของคนทั้งสองยังคงเป็นแผลสด  เพื่อที่จะรักษาแผลของตนให้หาย ไตโตกิและชิโซกิจึงไปขอคำแนะนำจากนักปราชญ์ผู้มีชื่อเสียงท่านหนึ่ง ทั้งสองถามนักปราชญ์ว่า “ท่านครับ ทำไมบาดแผลของพวกเราจึงรักษาไม่หายเสียที พวกเราพยายามหาทั้งยา สมุนไพรอย่างดีที่สุดมารักษา แต่น่าแปลกที่หลายปีมานี้แผลของพวกเรายังคงเป็นแผลสด และรักษาไม่หายเสียที”
    เมากินักปราชญ์ตอบทั้งสองว่า “ฉันขออธิบายให้ท่านทั้งสองเข้าใจดังนี้ สาเหตุที่บาดแผลของพวกท่านยังคงสดอยู่ และรักษาไม่หาย เนื่องจากว่าจนถึงบัดนี้ท่านทั้งสองยังโกรธแค้นและไม่ได้ให้อภัยแก่กันและกัน ดังนั้นเพื่อที่จะรักษาบาดแผลของพวกท่านให้หาย มีทางเดียวคือ ท่านทั้งสองต้องให้อภัยแก่กันและกัน”
    เมื่อได้ยินดังนี้ ไตโตกิและชิโซกิต่างก็จับมือคืนดีและให้อภัยแก่กัน และมันน่าแปลกที่บาดแผลและความเจ็บปวดของเขาทั้งสองหายไปในทันที

ชวนรำพึง :
     “อย่าให้ตะวันตกดินโดยท่านยังโกรธอยู่ และอย่าให้โอกาสแก่มาร” (อฟ 4:26-27 : บทอ่านของทำวัตรค่ำ วันพุธ) มั่นใจหรือเกินว่า ยาชนิดเดียวที่จะรักษาความเจ็บปวดในหัวใจ คือ การให้อภัย และในทางกลับกันความเจ็บปวดจะกลับเป็นปัจจุบันเสมอ หากหัวใจเรายังมีแต่ความโกรธแค้น อาฆาตพยาบาท