มีชายตาบอดคนหนึ่งเดินตกลงไปในหลุม ด้วยความตกใจ เขาร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ ที่สุดมีตำรวจคนหนึ่งได้ยินเสียงร้องของเขาและรีบมาที่หลุมนั้นทันที ตำรวจกล่าวกับชายตาบอดว่า “คุณครับ ทำไมคุณจึงเดินไม่ระวัง คุณก็ทราบดีอยู่แล้วว่าเรากำลังซ่อมถนนสายนี้อยู่” ชายตาบอดตอบทันทีว่า “คุณตำรวจครับผมเป็นคนตาบอด และผมอยากจะถามคุณว่า เป็นความผิดของผมหรือที่ผมมองไม่เห็นและพลาดตกลงไปในหลุม”
“โอ้! คุณครับ มันไม่ใช่ความผิดของคุณอย่างแน่นอนที่คุณเกิดมาตาบอด แต่มันเป็นความผิดของคุณ เพราะทั้งๆ ที่คุณรู้ว่ามีการซ่อมถนน และคุณก็รู้ว่าคุณเป็นคนตาบอด แต่ทำไมคุณไม่หาคนตาดีมานำทางคุณล่ะ”
ชวนคิดสะกิดใจ
คงไม่ผิดหรอกที่มนุษย์ทุกคนจะมีความอ่อนแอ บกพร่อง และทำความผิดเป็น แต่มันเป็นความผิดตรงที่ว่า หากเรารู้ว่าเราอ่อนแอ เราบกพร่อง แล้วเรายังดึงดันที่จะทำมันต่อไป และยิ่งแย่ไปกว่านั้นหากเรารู้ว่ามีหลายคนที่จะช่วยเราได้ เช่น คุณพ่อ คุณแม่ คุณครู เพื่อนที่ดี ฯลฯ แต่เราก็ยังดันทุรังที่จะทำความผิดนั้นต่อไปอีก โดยไม่ใส่ใจกับคำเตือนที่มาจากความหวังดีของบุคคลดังกล่าว
