ชายหนุ่มผู้หนึ่ง... ทนงตนเองว่ามีความรู้ ความสามารถรอบตัวทุกด้าน แต่หลังจบการศึกษา กลับไม่สามารถหางานในอุดมคติของตนเองได้
เขารู้สึกว่าตนเองยอดเยี่ยม แต่ไร้ผู้พบเห็น จึงผิดหวังกับสังคมอย่างรุนแรง หลายครั้งที่ถูกปฏิเสธการรับเข้าทำงาน เขาทั้งเสียใจและสิ้นหวัง
มีวันหนึ่ง เขามาถึงชายหาด มีความคิดที่จะจบสิ้นชีวิตตนเอง ขณะที่กำลังจะทำการปลิดชีพตนเองนั้น ประจวบเหมาะมีผู้เฒ่าท่านหนึ่งเดินผ่ามมาพอดีเห็นเข้า อีกทั้งได้ช่วยเขาเอาไว้
ท่านผู้เฒ่าถามเขาว่า "ทำไมจึงคิดที่จะปลิดชีพตัวเอง"
เขาตอบว่า "ตนเองไม่เป็นที่ยอมรับของผู้อื่นและสังคม ไม่มีใครเห็นความสามารถในตัวของของเขา"
ท่านผู้เฒ่า..เก็บเม็ดทรายจากพื้นขึ้นมาเม็ดหนึ่ง ยื่นให้ชายหนุ่มดู จากนั้นทิ้งลงบนพื้น พูดกับชายหนุ่มว่า "ช่วยเก็บเม็ดทรายเมื่อครู่ขึ้นมาซิ"
ชายหนุ่มพูดว่า " นี่มันเป็นไปไม่ได้เลย "
ท่านผู้เฒ่าไม่พูดอะไร มือล้วงเข้าไปในกระเป๋า หยิบไข่มุกแวววาวเงางามออกมาเม็ดหนึ่ง แล้วโยนลงบนพื้นทราย จากนั้น พูดกับชายหนุ่มว่า " เธอสามารถเก็บไข่มุกเม็ดนี้ขึ้นมาหรือไม่ "
ชายหนุ่มตอบว่า "ย่อมได้แน่นอน "
" เช่นนั้น..เธอก็สมควรที่จะเข้าใจแล้วว่า เป็นเพราะอะไร เธอสมควรที่จะรู้ว่าตอนนี้ ตนเองไม่ใช่ไข่มุกเม็ดหนึ่ง
ดังนั้น..เป็นไปไม่ได้ที่จะให้ผู้อื่นยอมรับเธอได้ในทันที หากคิดที่จะให้ผู้อื่นยอมรับ เธอก็ต้องคิดหาวิธีทำให้ตนเองกลายเป็นไข่มุกก่อน " ชายหนุ่มได้ยินเช่นนี้ ก้มหน้าคิ้วขมวด ไม่สามารถโต้ตอบใดๆในทันที
《 ปรัชญาชีวิต 》
* บางเวลา..เราก็จำต้องรู้ว่า ตนเองเป็นเพียงเม็ดทราย
ธรรมดาๆ ไม่ใช่ไข่มุกที่ล้ำค่าราคาแพง เราต้องการโดดเด่นที่สุดในกลุ่มเช่นนั้น เราต้องมีต้นทุนที่ทำให้ตนเอง
เหมือนดั่งหงส์ในฝูงกา จึงสามารถที่จะกระทำสำเร็จได้
ดังนั้น..หากไม่สามารถทานทนกับการถูกกระทบกระเทือน อีกทั้งอุปสรรค และรับไม่ได้กับการถูกมองข้าม และความเฉยเมยจากผู้อื่น ก็จะยากยิ่งที่จะประสบความรุ่งโรจน์
หากต้องการให้ตนเองโดดเด่นกว่าผู้อื่น ก็ต้องเพียรพยายามทำให้ตนเองเป็น "ไข่มุกเม็ดหนึ่ง"
(Cr : Niwat Rungvicha)
