เจ้าอยากถามอะไร? พระเจ้าทรงถามฉัน
ฉัน : ลูกอยากเรียนถามพระองค์ แต่ไม่รู้ว่าพระองค์จะทรงมีเวลาหรือไม่?
พระเจ้า : เวลาของเราเป็นนิรันดร์ เจ้าจงถามมาเถิด
ฉัน : พระองค์คิดว่าเหล่ามนุษย์นั้นแปลกไหมครับ?
พระเจ้า : ตอนพวกเขายังเป็นเด็ก พวกเขาพยายามที่จะโต แต่เมื่อโตแล้วพวกเขากลับอาลัยอาวรณ์หาวัยเด็ก พวกเขาเอาสุขภาพไปแลกเงิน และสุดท้ายก็เอาเงินที่หาได้ไปแลกกับสุขภาพที่สูญเสียไป พวกเขากังวลกับอนาคตจนลืมใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน พวกเขาใช้ชีวิตเหมือนจะไม่มีวันตาย แต่พอตายไปก็ทำเป็นลืมสิ่งที่ทำไว้ในยามที่ยังมีชีวิต!

ฉัน : ผมจะสอนลูกๆของผมอย่างไรดี?
พระเจ้า : จงบอกแก่ลูกๆ ของเจ้าว่า ไม่มีใครสามารถทำตนเป็นที่รักของคนได้ทั้งโลก สิ่งที่พวกเขาทำได้ก็คือรักคนที่อยู่รอบข้างและรวมทั้งรู้จักรักตัวเอง
พวกเขาควรรู้ว่า คุณค่าของชีวิตไม่ได้อยู่ที่ครอบครองสิ่งใดได้มากเท่าใด แต่เข้าไปอยู่ในหัวใจของใครได้มากเพียงใด!
พวกเขาควรรู้ว่า การเปรียบเทียบตนเองกับผู้อื่นนั้นไม่มีทางทำให้ตนเองมีความสุขได้
พวกเขาควรรู้ว่า ความมั่งมีไม่ได้แปลว่ามีมากขึ้น แต่แปลว่าต้องการน้อยลง
พวกเขาควรรู้ว่า การทำให้หัวใจของคนที่รักบาดเจ็บจนยากแก่การเยียวยานั้น เกิดขึ้นได้ในชั่วพริบตา แต่การรักษาบาดแผลให้หายขาดจากใจได้นั้น ต้องใช้เวลาแทบทั้งชีวิต
พวกเขาควรรู้ว่า จงหมั่นฝึกมีน้ำใจ อภัยและใจกว้างต่อผู้อื่น
พวกเขาควรรู้ว่า เงินทองสามารถซื้อหาสิ่งของมากมายได้ แต่ซื้อความสุขอันแท้จริงไม่ได้
พวกเขาควรรู้ว่า ได้รับการอภัยจากผู้อื่นนั้นไม่เพียงพอ พวกเขาต้องอภัยให้ตนเองด้วย
เมื่อพระองค์กล่าวเสร็จก็ได้ยื่นมือมากุมมือของฉันไว้ ฉันได้แต่นิ่ง ไม่รู้จะถามอะไรพระองค์อีก
การได้เกิดมาบนโลกใบนี้ ทุกคนต่างมีภาระและหน้าที่ บ้างเกิดมาเพื่อถูกสอน บ้างเกิดมาเพื่อเป็นผู้สอน บ้างเกิดมาเพื่อเป็นตัวอย่าง บ้างเกิดมาเพื่อเป็นเจริญรอยตาม บ้างเกิดมาเพื่อชี้ทางสว่าง บ้างเกิดมาเพื่อรักษาทางสว่างนั้นนั้นคงอยู่ตราบนานเท่านาน
โลกใบนี้เราต่างเป็นพี่น้อง รักกันไว้เถิด ชีพใช่ยาวนาน.
ดังพระคริสตธรรมคัมภีร์ที่ได้บันทึกไว้ว่า..
“จงรักเพื่อนบ้าน เหมือนรักตนเอง” Love your neighbor as yourself.’ (Matthew 22:39 )

~นุสนธิ์บุคส์~