วันหนึ่ง พ่อได้เล่าเรื่องปริศนาให้ลูก ๆ ของเขาฟังดังนี้
    “วันหนึ่ง พระมหากษัตริย์ได้เรียกหัวหน้าผู้ดูแลเกาะแห่งหนึ่งมาคิดบัญชีสำหรับการบริหารงานของหัวหน้าผู้นี้”
    “เพื่อนที่เธอไว้วางใจมาก เธอปล่อยให้เขาอยู่ตามลำพังได้ และเขาไม่ขยับไปไหนเลย”
    “เพื่อนอีกคนหนึ่งที่เธอไว้วางใจมากเช่นกัน และยอมให้มาเป็นเพื่อนในเรือขณะเดินทาง และสุดท้ายเพื่อนที่เธอวางใจน้อยที่สุด แต่เป็นเพื่อนที่ติดตามเธอไปตลอดการเดินทาง จนกระทั่งเธอไปถึงพระที่นั่งของพระมหากษัตริย์ และจะเป็นผู้รายงานทุกอย่างที่จะทำให้กษัตริย์เห็นอกเห็นใจเธอ”
    “เพื่อนทั้งสามคือใคร?” พ่อถามลูก ๆ

    เด็ก ๆ ต่างไม่มีใครเข้าใจปริศนาของพ่อ พ่อจึงอธิบายว่า
    “คนเรามีเพื่อนอยู่ 3 ประเภท แต่ส่วนใหญ่จะรู้จักเพื่อนทั้งสามคนนี้ก็ต่อเมื่อ คนๆนั้นถูกเรียกให้ออกจากโลกนี้ไป เพื่อคิดบัญชีแห่งกิจการของเขา เพื่อนคนแรกคือ เงินตราและสิ่งของของโลก ที่คนเราจะต้องทิ้งไว้เบื้องหลัง คนต่อมาคือ ญาติพี่น้องและเพื่อนฝูงที่จะอยู่กับเราก็แต่หลุมฝังศพ ส่วนเพื่อนคนสุดท้าย ก็คือ กิจการดีงามของเรา ที่จะติดตามตัวของเราไปจนกระทั่ง เราเดินทางไปพบพระผู้เป็นเจ้า ซึ่ง ณ ที่นั้น เราจะได้รับรางวัลตามการกระทำของเรา แม้แต่น้ำเย็นเพียงแก้วเดียวที่เราหยิบยื่นให้กับผู้ที่หิวกระหาย พระเจ้ายังสัญญาที่จะประทานรางวัลให้
    จะเป็นการโง่มาก ๆถ้าเราหลงลืมเพื่อนคนนี้ไป”