คำสอนเดินได้
    บรรดาผู้สื่อข่าวและเจ้าพนักงานเมืองมารวมตัวกันที่สถานีรถไฟชิคาโกในบ่ายวันหนึ่งของปี ค.ศ. 1953 ผู้ที่พวกเขากำลังจะได้พบคือเจ้าของรางวัลโนเบลประจำปี ค.ศ. 1952 ไม่กี่นาที หลังจากรถไฟเข้าจอด ชายร่างยักษ์ สูงหกฟุตสี่นิ้ว ผมหนาและหนวดดก ก้าวลงจากรถไฟ แสงจากกล้องถ่ายภาพสว่างวาบ เจ้าพนักงานเมืองเข้าใกล้เขาพร้อมกับยื่นมือออกไป ผู้คนมากมายบอกเขาว่าทุกคนรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้พบเขา

ชายคนนั้นขอบคุณคนเหล่านั้นอย่างสุภาพ มองข้ามหัวพวกเขาไป แล้วเอ่ยปากขอตัวสักครู่ เขารีบเดินผ่านฝูงชนจนไปยืนอยู่ข้างหญิงชราผิวดำคนหนึ่งที่กำลังพยายามจะหิ้วกระเป๋าเดินทางสองใบอย่างทุลักทุเล เขาหยิบกระเป๋าขึ้นมาและด้วยรอยยิ้ม เขาช่วยพาผู้หญิงคนนั้นไปที่รถประจำทาง หลังจากช่วยเหลือเธอแล้วเขาก็อวยพรให้เธอเดินทางโดยปลอดภัย เขากลับมางานเลี้ยงต้อนรับและกล่าวคำขอโทษ “เสียใจที่ทำให้พวกคุณต้องคอย”
    ผู้ชายคนนั้น คือ ดร.อัลเบิร์ต ชไวท์เซอร์ หมอนักสอนศาสนาผู้มีชื่อเสียง ผู้ทุ่มเทชีวิตช่วยเหลือผู้น่าสงสารในแอฟริกา สมาชิกในคณะผู้ต้อนรับคนหนึ่งตอบรับการกระทำของชไวท์เซอร์ด้วยความชื่นชมเป็นอย่างยิ่ง โดยการกล่าวกับบรรดาผู้สื่อข่าวที่ยืนอยู่ข้างๆเขาว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นคำสอนเดินได้”