การภาวนาเพื่อแสดงความเสียใจและการใช้โทษบาป

ตัวอย่างที่ดีที่สุดในเรื่องนี้ คือ เรื่องคำอุปมาเรื่องชาวฟาริสีและคนเก็บภาษี ใน ลูกา 18:13 ในข้อที่ว่า “ส่วนคนเก็บภาษียืนอยู่ห่างออกไป ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ได้แต่ข้อนอก พูดว่า “ข้าแต่พระเจ้า โปรดทรงพระกรุณาต่อข้าพเจ้าคนบาปด้วยเถิด””
อีกเรื่องหนึ่งคือเรื่องบุตรหายไป ในลูกา 15:17 เขาจึงรู้สำนึกและคิดว่า “คนรับใช้ของพ่อฉันมีอาหารกินอุดมสมบูรณ์ ส่วนฉันอยู่ที่นี่ หิวจะตายอยู่แล้ว”
เรื่องนี้เริ่มจากสำนึกถึงผลของบาป (จะตายเพราะอดอาหาร) และสำนึกถึงความรักของพระเจ้าและบิดา (ข้าพเจ้าได้ผิดต่อสวรรค์และต่อท่าน) และที่สุดมีความปรารถนาที่จะปรับปรุงตนเอง (ขอท่านให้ข้าพเจ้าเป็นเหมือนลูกจ้างของท่านคนหนึ่งเถิด)