การภาวนาต้องมาจากภายใน
เช้าวันหนึ่ง นักบุญเบอร์นาร์ด ได้เล่าความฝันให้บรรดาฤๅษีในอารามของท่านฟังว่า
“เมื่อคืนที่ผ่านมา ขณะที่พวกเรากำลังสวดภาวนา ฉันเห็นเหมือนกับว่ามีทูตสวรรค์มายืนอยู่ข้างหลังพวกเราแต่ละคน ทูตสวรรค์เหล่านั้น เป็นทูตสวรรค์ประจำตัวของเรา แต่ละคนมีสมุดอยู่ในมือคนละเล่ม พร้อมที่จะบันทึกอะไรลงไป ฉันสังเกตเห็นว่า บางองค์เขียนรายงานด้วยหมึกสีทอง บางองค์ใช้สีเงิน บางองค์ใช้หมึกธรรมดา ยังมีบางองค์ใช้น้ำเขียน และมีบางองค์ยืนเศร้าอยู่เฉยๆ ปิดสมุด ไม่เขียนอะไรเลย”
“ขณะที่ฉันเฝ้าดูด้วยความประหลาดใจ ฉันเกิดความเข้าใจว่า ทูตสวรรค์ที่ใช้หมึกสีทองและสีเงินจดบันทึกนั้น เป็นทูตสวรรค์ประจำตัวของคนที่กำลังสวดภาวนาด้วยความตั้งใจและความรักต่อพระเจ้า ตามลำดับ องค์ที่เขียนด้วยหมึกธรรมดานั้น แสดงว่าคำภาวนาไปถึงพระเจ้า แต่ยังขาดความร้อนรน ส่วนที่เขียนด้วยน้ำเป็นการบันทึกคำสวดภาวนาของคนที่สวดแค่ปาก แต่ใจสับสนวุ่นวายด้วยเรื่องอื่นๆ และสำหรับทูตสวรรค์ที่ไม่ได้เขียนอะไรเลย เป็นทูตสวรรค์ของบุคคลที่สูญเสียพระหรรษทานของพระเจ้าไปแล้ว และคำภาวนาของเขาไม่มีคุณค่าอะไรเลย นอกจากเป็นคำล้อเล่นเท่านั้น
