มีหญิงคนหนึ่งซึ่งมีชื่อเสียงว่าเป็นคนศรัทธา  เธอไม่เคยขาดการนมัสการพระเจ้า  เธอไม่เพียงแต่จะมาร่วมในพิธีบูชาวันอาทิตย์เท่านั้น ระหว่างอาทิตย์เธอก็มาร่วมด้วย โดยเฉพาะในโอกาสพิเศษ

วันหนึ่งเพื่อนของเธอพูดกับเธอว่า “ตลอดปีเธอร่วมพิธีนมัสการพระเจ้ากี่ครั้ง ฉันคิดว่าคงเป็นร้อยครั้ง”
เธอคิดว่าคำถามนี้น่าสนใจมาก จึงตั้งใจจะลองนับดู เธอทำกล่องไม้ใส่กุญแจและซ่อนกุญแจไว้ในที่ๆจะไม่มีใครหาพบ ทุกครั้งที่เธอกลับจากการนมัสการพระเจ้า เธอจะใส่ก้อนหินเล็กๆไว้ในกล่อง เธอไม่เคยลืมที่จะทำเช่นนี้ทุกครั้งที่กลับจากโบสถ์

หลายปีผ่านไป ผู้หญิงคนนี้คิดว่ากล่องไม้นี้คงหนักมากจนไม่น่าจะยกขึ้นได้ เธอจึงไปขอให้ชายหนุ่มที่แข็งแรงในหมู่บ้านมาช่วยยกกล่องออกมาข้างนอก พร้อมทั้งกำชับว่าให้ระวังเพราะกล่องหนักมาก

ชายหนุ่มยกกล่องได้อย่างง่ายดาย และบอกว่า “กล่องนี้เบามาก อันที่จริงแล้วไม่จำเป็นเลยที่ต้องมาขอให้ช่วยยกกล่องใบนี้”
ผู้หญิงคนนั้นจึงเอากุญแจมาเปิดกล่อง เมื่อเธอมองไปข้างในก็พบก้อนหินเพียง 5 ก้อนเท่านั้น เธอยืนพิศวงพูดไม่ออกจ้องมองภายในกล่องที่ว่างเปล่า

หลังจากนั้นไม่นานเมื่อเธอไปโบสถ์ เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พระสงฆ์ฟัง และย้ำว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนขโมยก้อนกินของเธอออกไป เพราะกล่องใส่กุญแจและเธอก็เก็บซ่อนกุญแจไว้เป็นอย่างดี ไม่มีใครหาพบได้

พระสงฆ์ผู้เปรื่องปราดพูดกับเธอว่า “กล่องใบนี้บอกอะไรบางอย่างว่า เมื่อเธอไปร่วมนมัสการในโบสถ์ พระเจ้าไม่ได้เป็นศูนย์กลางของการนมัสการของเธอ และเพื่อนบ้านก็ไม่ได้เป็นศูนย์กลางของการภาวนาของเธอด้วย เห็นได้ชัดเลยว่าตลอดระยะเวลาที่เธอไปนมัสการพระเจ้า เธอคิดถึงแต่เพียงความเป็นคนใจบุญและความเป็นคนศรัทธาของเธอ เธอมัวแต่คิดพะวงว่าทุกคนต้องรู้ว่าตัวเธอศรัทธาไปโบสถ์เสมอนี่เองทำให้รู้ว่ามีเพียง 5 ครั้งเท่านั้นในการร่วมนมัสการที่จิตของเธอหันเข้าหาพระเจ้าอย่างแท้จริง ”

การนมัสการที่แท้จริง ไม่ได้ขึ้นกับจำนวนครั้งของการที่เราเข้าวัด แต่อยู่ที่จิตใจที่จะรักและถวายสักการะแด่พระเจ้าอย่างแท้จริง

จากหนังสือเมล็ดพันธุ์แห่งปรีชาญาณ เล่ม 5