ข้อคิดข้อรำพึง
อาทิตย์ที่ 6 เทศกาลธรรมดา ปี C
ความสุขแท้จริง(= บุญลาภ) จงมีแก่ผู้ที่ยากจน...
นักบุญลูกาเริ่มต้นพระวรสารของวันนี้ด้วยการเล่าว่า พระเยซูเจ้าเสด็จลงมาจากภูเขาพร้อมกับบรรดาศิษย์และทรงหยุดอยู่ ณ ที่ราบแห่งหนึ่ง เพื่อทรงสอนศิษย์กลุ่มใหญ่ และประชาชนจำนวนมากที่มาจากหลายๆ แคว้นด้วยกัน ถ้ามองภาพย้อนไปในอดีต ก็เหมือนกับโมเสสที่ลงมาจากภูเขาเพื่อนำพระวาจาของพระมามอบให้กับประชาชน เพียงแต่พระเยซูเจ้าทรงยิ่งใหญ่กว่า เพราะทรงลงมาจากภูเขาเพื่อประกาศพระวจนะของพระองค์เอง
เรื่องที่ประกาศเป็นเรื่องเคียงขนานกันไป อันได้แก่ความสุขแท้จริง 4 ประการ และสิ่งที่ตรงข้ามกัน คือ วิบัติ 4 ประการ คล้ายๆ กับแต่ละความสุขแท้จริงจะมีคำเตือนที่ตรงกันข้ามจับคู่เปรียบเทียบกันให้เห็นอย่างชัดเจน อาจสรุปง่าย ๆ ได้ดังนี้
ความสุขแท้จริงจงมีแก่ :
- ผู้ที่ยากจน
- ผู้ที่หิว
- ผู้ที่ร้องไห้
- ผู้ที่ถูกเกลียดชัง
วิบัติจงมีแก่ :
- ผู้ที่ร่ำรวย
- ผู้ที่อิ่มหนำ
- ผู้ที่หัวเราะ
- ผู้ที่ได้รับการยกย่อง
ในคำเทศนาของพระเยซูเจ้าทรงบอกเราว่า บรรดาคนที่ยากจน และคนที่หิวโหย คนที่เศร้าโศกและถูกด่าว่าถากถาง จะได้พระอาณาจักรของพระเจ้าเป็นกรรมสิทธิ์ พวกเขาจะเป็นพวกแรกๆ ที่ได้รับเชิญให้เข้าไปในพระอาณาจักรนั้น พวกเขาเป็นประชาชนที่พระเจ้าพอพระทัยมากกว่า ซึ่งเราจะพบว่าในกาลเวลาต่อๆ มา พระเยซูเจ้ามักทรงเปรียบเทียบพระอาณาจักรว่าเป็นงานเลี้ยงชั้นเลิศที่บรรดาแขกผู้ได้รับเชิญพากันปฏิเสธ ดังนั้น งานเลี้ยงที่พิเศษนั้นจึงถูกยกไปให้กับประชาชนที่ถูกลืม พวกเขากลายเป็นพวกที่มีคุณค่ามากในสายพระเนตรของพระเจ้า
ชีวิตในช่วงเทศนาของพระเยซูเจ้าก็ทรงประสบกับสถานการณ์ดังที่กล่าวมานี้ พระองค์มีประสบการณ์ในเรื่องของความยากจน ไม่เพียงความยากจนที่ขาดแคลนวัตถุสิ่งของเท่านั้น ยังรวมถึงความยากจนที่ต้องยืนอย่างโดดเดี่ยวอยู่ตรงข้ามกับฝูงชน เป็นความยากจนที่ต้องพึ่งทุกอย่างไว้กับพระบิดาแต่เพียงผู้เดียว
ทรงมีประสบการณ์ของความหิวโหย เป็นความหิวที่ไม่ใช่ขนมปังเท่านั้นที่จะมาทำให้อิ่ม แต่เป็นความหิวที่จะเติมเต็มได้ด้วยการทำสิ่งที่ถูกต้อง หรือสิ่งที่ใช่เท่านั้น
ทรงมีประสบการณ์ของความเศร้าโศก ไม่ใช่เพราะเพื่อนที่ทรงรักจากไป แต่ความเศร้าพระทัยในการสูญเสียโอกาสที่ดี ๆ ของประชากรของพระองค์
และทรงมีประสบการณ์ที่เป็นตัวตลก ให้คนเย้ยหยัน เป็นที่ขบขันแก่คนทั้งปวง ทรงถูกปฏิเสธ ถูกทรยศ และถูกทอดทิ้ง
พี่น้องครับ จงคิดถึงชีวิตของเราว่ากำลังก้าวเดินในหนทางแห่งบุญ เพื่อไปสู่อาณาจักรของพระ หรือกำลังดำดิ่งไปสู่หนทางวิบัติ ที่กำลังขุนตัวเองให้อ้วนเพื่อจะกลายเป็นเหยื่ออันโอชะของปีศาจและสมุนของมัน
(คุณพ่อ วิชา หิรัญญการ เขียนลงสารวัดพระกุมารเยซู เมื่อวันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2010)
