วันพฤหัสบดีที่ 5 พฤศจิกายน 2015
สัปดาห์ที่สามสิบเอ็ด เทศกาลธรรมดา

ลก 15:1-10…
1บรรดาคนเก็บภาษีและคนบาปเข้ามาใกล้เพื่อฟังพระเยซูเจ้า 2ชาวฟาริสีและธรรมาจารย์ต่างบ่นว่า “คนนี้ต้อนรับคนบาปและกินอาหารร่วมกับเขา” 3พระองค์จึงตรัสอุปมาเรื่องนี้ให้เขาฟัง
4“ท่านใดที่มีแกะหนึ่งร้อยตัว ตัวหนึ่งหายไป จะไม่ละแกะเก้าสิบเก้าตัวไว้ในถิ่นทุรกันดาร ออกไปตามหาแกะที่หายไปจนพบหรือ 5เมื่อพบแล้ว เขาจะยกมันใส่บ่าด้วยความยินดี 6กลับบ้าน เรียกมิตรสหายและเพื่อนบ้านมา พูดว่า ‘จงร่วมยินดีกับฉันเถิด ฉันพบแกะตัวที่หายไปนั้นแล้ว’ 7เราบอกท่านทั้งหลายว่าในสวรรค์จะมีความยินดีเช่นนี้เพราะคนบาปคนหนึ่งกลับใจมากกว่าความยินดีเพราะคนชอบธรรมเก้าสิบเก้าคนที่ไม่ต้องการกลับใจ”
8“หญิงคนใดที่มีเงินสิบเหรียญแล้วทำหายไปหนึ่งเหรียญ จะไม่จุดตะเกียง กวาดบ้าน ค้นหาอย่างถี่ถ้วนจนกว่าจะพบหรือ 9เมื่อพบแล้ว นางจะเรียกมิตรสหายและเพื่อนบ้านมาพูดว่า ‘จงร่วมยินดีกับฉันเถิด ฉันพบเงินเหรียญที่หายไปแล้ว’ 10เราบอกท่านทั้งหลายว่าทูตสวรรค์ของพระเจ้าจะมีความยินดีเช่นเดียวกัน เมื่อคนบาปคนหนึ่งกลับใจ”

อรรถาธิบายและไตร่ตรอง
• ยากนะครับ ที่จะให้อภัย ยากที่จะยอมรับคนบาปที่เราก็รู้อยู่แก่ใจว่าเขาเป็นคนบาป เป็นคนไม่เหมาะสมหรือทำบาปแบบสาธารณะมากๆ แบบที่เรียกว่าเป็นที่แจ้งแก่ทุกคนในระบบสังคมว่าเป็นบนบาก หรือเป็นคนที่ไม่ดี มีข้อบกพร่องแบบสาธารณะ... พ่อยอมรับว่าบางทีก็ยากเหลือเกินที่จะให้อภัยหรือยอมรับคนบาปหรือคนบกพร่องเข้าสังคม หรือการเปิดประตูต้อนรับและเสวนาด้วย
• ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ ถ้าเราอยู่กันในสังคมบ้านเมือง สังคมวัด ชุมชนวัดของเรา... และถ้าเรารวมตัวกันและมีบางคนที่ทำผิดหรือทำบาปแบบสาธารณะเป็นที่รับรู้ และหรือทำให้เกิดความลำบากใจ โกรธเคือง เพราะเขาทำบาปหรือกระทำตนเป็นคนไม่ดี ดังนั้นคนที่มีรอยเปื้อนหมองแบบสาธารณะถ้าจะเข้ามาร่วมสังคม ชุมชนวัด พระศาสนจักรหรือสังคมทั่วไป ก็ยากนะที่คนที่เหลือจะให้อภัย หรือสบายใจ ตัวอย่างเช่นถ้าเรารู้ว่าในหมู่บ้านมีบางคนค้ายาเสพติด... หรือประพฤติผิดศีลธรรมและกระทบต่อสังคม เราคงไม่อยากให้เขาเข้ามาอยู่ในสังคมของเรา หรืออยากให้เขาออกไปจากสังคมเรา ถ้าเขาเข้ามาทุกคนก็จะรู้สึกลำบากใจ วางใจได้ยาก...
• หลายๆ กรณีที่เป็นการทำตนเป็นที่สะดุดหรือบาปที่น่ารังเกียรติในเรื่องความซื่อสัตย์ การผิดศีลธรรมจรรยา การค้ามนุษย์ หรือประพฤตินอกใจอย่างสาธารณะ... โอ สังคมคงยากที่จะยอมรับ แม้ว่าปัจุบัน สังคมจะชินจนชากับวิกฤตชีวิตครอบครัว สังคมน้ำเน่า แย่งสามีแย่งภรรยา ประพฤตินอกใจ โกหกหรอกลวง บ้านเล็กบ้านน้อย และก็ดูเหมือนสังคมก็ชินกันจนชาด้าน... แต่ถ้าเลือกได้ สังคมก็คงไม่อยากรับ ไม่อยากคบค้าสมาคมกับคนที่ประพฤติตนเสเพลเหลวไหลแน่นอน
• พี่น้องที่รัก ธรรมาจารย์และฟาริสีชาวยิวถือว่าคนเก็บภาษี โสเภณี ซึ่งก็รู้กันว่าเป็นใครในสังคม และจริงๆ ฟาริสีธรรมาจารย์หลายคนก็อาจได้ทำบาปร่วมกับพวกเขา กับคนเก็บภาษีอาจมีเรื่องการเลี้ยงภาษีหรือโกงภาษี กับบรรดาโสเภณีก็อาจจะได้เคยซื้อร่างกายองพวกเธอเช่นกัน เพราะบ่อยครั้งฟาริสีธรรมจารย์ก็ดูดีในสังคม แต่เบื้องลึกเบื้องหลัง ก็ได้เป็นผู้ร่วมในความเจ็บปวดของสังคมและย้ำยีเกียรติของเพื่อนมนุษย์ด้วย... แต่เมื่อปรากฎตัวในที่สาธารณะก็ต้องประกาศตนเป็นคนชอบธรรมกันต่อไป.... พระวรสารนักบุญลูกาให้ที่กับคนบาปที่น่าเห็นใจ...
• พระวรสารบันทึกว่า “บรรดาคนเก็บภาษีและคนบาปเข้ามาใกล้เพื่อฟังพระเยซูเจ้า ชาวฟาริสีและธรรมาจารย์ต่างบ่นว่า “คนนี้ต้อนรับคนบาปและกินอาหารร่วมกับเขา””

• พระเยซูเจ้าจึงทรงตรัสอุปมาสอนพวกเขาสองเรื่องในวันนี้ จริงๆ มีสามเรื่อง อีกเรื่องในบทเดียวกันนี้คือเรื่องบิดาผู้ใจดี อยู่ในตอนต่อไปของพระวรสาร แต่ถ้าเราดูสามเรื่องใน ลูกา บทที่ 15 ช่างเป็นอุปมาที่งดงามเหลือเกิน คือ
o แกะที่หาย (หนึ่งตัวพลัดหลง 99 ตัว) น่าสงสารมาก (ทรัพย์สินที่มีชีวิต สัตว์เลี้ยง มันมีชีวิต มีความรู้สึก ลมหายใจแต่ไม่ใช่มนุษย์)
o เงินเหรียญที่หาย (จากสิบเหรียญแล้วหายไปเหรียญหนึ่ง) ต้องหาให้เจอ (ทรัพย์สินเงินทองที่มีค่าเป็นวัตถุไม่มีชีวิต แต่ก็มีราคา มีคุณค่าเช่นกัน)
o ลูกคนเล็กที่ทิ้งจากบิดา หายไปยาวนา บิดารอให้กลับมา... งดงามที่สุด (เป็นยิ่งกว่าทรัพย์ใดๆ ลูก คือความรัก ชีวิต ลมหายใจ และภาพลักษณ์เหมือนพระเจ้า เหมือนบิดามารดา จะไม่ต้อนรับกลับมาได้อย่างไร)

• พี่น้องที่รัก วันนี้พระเยซูเจ้าสอนเราสอนบรรดาคนชอบธรรมที่ดูถูกเกลียดชังคนบาป ซึ่งก็ยากอย่างที่พ่อบอก... จริงๆ แต่ความอ่อนโยนของพระเจ้า แสวงหาติดตาม และหาให้พบ นี่คือประเด็นที่งดงามเหลือเกิน...

• เรื่องแกะตัวที่หาย
o พ่อมองบางมุม แล้วพ่อเห็นความน่ารักมาก แกะ 99 ตัวอาจไม่ได้สนใจ ไม่รู้ด้วยว่าเจ้าตัวแก่นตัวซน ตัวแสบ พลาดพลักหลงหายไป... เจ้ากลุ่มใหญ่ก็กินหญ้าต่อไป เดินเที่ยวสุขต่อไป... แต่นายชุมพาบาลติดตามออกหา จนได้พบ พระเจ้าก็เป็นนายชุมพาบาล เป็นเจ้าของ พระองค์ย่อมรักและหวงแหนเราเหลือเกิน... น่ารักครับ...
o พ่อเห็นมุมของเจ้าแกะตัวแก่น ตัวซน ตัวพลาดพลัดหลง พ่อลองคิดว่าถ้าพ่อเป็นมัน พ่ออาจะจะซนเกเร เที่ยวเตร่จนน่าตี... เถลไถลไปเฉไฉจนน่ารำคราญต่อฝูงใหญ่ แต่ที่สุดเมื่อถ้าพ่อรู้ตัวว่าพลัดหลงฝูง อยู่ผิดที่... เจ้าฝูงใหญ่อาจไม่ได้คิดถึงพ่อ... แต่ถ้าพ่อเป็นเจ้าตัวนั้นที่หลงจนได้ พ่อคงอยากกลับฝูงที่สุด พ่อคงวิ่ง กลัวหมาป่าสารพัด... และเห็นฝูงไกลๆพ่อคงวิ่งเข้าไปอย่างเร็ว แต่เข้าไปใกล้แล้วเกิดไม่ใช่ พ่อคงวิ่งพร่านตาแตก น้ำตาไหลร้องไห้ อยากกลับฝูง แม้ฝูงจะไม่ได้ให้ความสำคัญ... แต่พ่อคงคิดถึงฝูงที่สุด อยากเจอพี่น้องในฝูงที่สุด
o พ่อคิดว่า คนบาป คนผิดพลาด อยากได้พบความรักและความปลอดภัยครับ เขากลับมาเจออย่าทำร้ายกัน อย่าประนามหยามเหยียดกัน พระเยซูเจ้าทรงต้อนรับคนบาปอย่างน่ารักจริงๆ สังคมชุมชนวัด ครอบครัว จงเป็นที่ต้อนรับ เยียวยาบาดแผลแก่กันและกันนะครับ บ้าน ครอบครัว ฝูง คือความรัก เป็นอบอุ่นสำหรับเยียวยาแผลใจของเรา บาปของเราแต่ละคน... งดงามมา เขียนไปแล้วมีความสุขครับ
• เรื่องเงินเหรียญที่หาย...
o เราเห็นถึงความพยายาม... กวาดบ้าน พลิกฟื้นตามหา และเราได้เห็น...
o ความยินดี... มายินดีกับฉัน... พี่น้องครับ พี่น้องของเรา ครอบครัวของเรา คนที่ผิดพลาดหายไป พวกเราต้องออกตามหาครับ ช่วยกันตามหาด้วยความรัก เพราะทุกคนมีค่าจริงๆนะครับ
o คนบาปที่หายไป มีลมหายใจเช่นเรา มีจิตวิญญาณเช่นเรา แสวงหา พลิกพื้นพสุธามหาสมุทรหากันก็ต้องทำครับ อย่าปล่อยทิ้งไปแบบไร้ค่า... นี่คือความงดงามของความรักและการให้คุณค่ากับชีวิต.. คนบาป คนบาปสาธารณะ แม้แต่คนขายตัว ถ้าเขาเลือกได้ พ่อมั่นใจ เขาไม่อยากทำแน่นอน... และถ้าเราเป็นเขา เราจนตรอก และได้พบสภาพเดียวกับเขา เราก็คือเขาคนนั้นๆที่เราอาจดูแคลน...
o ตามหากัน วิ่งหากัน... ประกาศความดีใจแก่กันและกันนะครับ...

• พี่น้องที่รัก เท่านี้สำหรับวันนี้ พ่อเขียนไปใจพ่อหวั่นไหว เพราะเราก็เป็นคนบาป เราอยากกลับฝูงถ้าเราหลงทาง เราอยากพบพระเจ้านายชุมพาบาลเพื่อเราจะได้ดีใจ และเขา (พระเจ้า) ทรงยอดเยี่ยมที่สุด พระองค์ไม่ได้ตีเรานะครับ... แต่ ไม่ได้ให้เราเดินกลับด้วย แต่....
o “เมื่อพบแล้ว เขาจะยกมันใส่บ่าด้วยความยินดี 6กลับบ้าน เรียกมิตรสหายและเพื่อนบ้านมา พูดว่า ‘จงร่วมยินดีกับฉันเถิด ฉันพบแกะตัวที่หายไปนั้นแล้ว’ 7เราบอกท่านทั้งหลายว่าในสวรรค์จะมีความยินดีเช่นนี้เพราะคนบาปคนหนึ่งกลับใจมากกว่าความยินดีเพราะคนชอบธรรมเก้าสิบเก้าคนที่ไม่ต้องการกลับใจ”
o พ่อรู้สึกอยากได้นอนบนบ่าแห่งความรักของพระเจ้าองค์ความรักที่ตาหาพ่อจนพบ และทรงอุ้มพ่อขึ้น (ตัวพ่อใหญ่ แต่พระองค์ความรักยิ่งใหญ่ที่สุด) ทรงตามหาและไม่ยอมให้เราเดินแล้ว แต่อุ้มเลย อาจะเป็นเพราะเจ้าตัวหลงหรือตัวเราวิ่งพร่านตามหาฝูงจนเหนื่อยปางตายแล้วก็เป็นได้.... พระองค์อุ้มเลย... “พระเจ้าข้า โปรดตามหาลูก โปรดอุ้มลูกด้วยความรักบนบ่า และพาลูกกลับจากความบาป ความเสเพล เกเร หรือเถลไถลในชีวิตคริสตชน ชีวิตพระสงฆ์ กลับสู้พระองค์... ลูกคงยินดีที่สุด... และสัญญาว่าจะไม่ไถลไปไหนไกลจากพระองค์และจากเพื่อนพี่น้องอีก....” (วันนี้เขียนไป มีความสุขกว่าทุกวัน...เพราะพ่อก็เป็นคนบาปคนหนึ่งที่อยากได้รับความรักของพระเจ้า)

• ขอพระเจ้าแสวงหาเราดุจเหรียญล้ำค่า และเราก็แสวงหากันและกัน เพื่อจะได้... “เมื่อพบแล้ว นางจะเรียกมิตรสหายและเพื่อนบ้านมาพูดว่า ‘จงร่วมยินดีกับฉันเถิด ฉันพบเงินเหรียญที่หายไปแล้ว’”
• พี่น้องที่รัก... ขอให้มีความสุขกับการแสวงหา การให้อภัย และการต้อนรับกันและกันในความเป็นมนุษย์ที่อ่อนแอ แต่มีพระเจ้าผู้ทรงเข้มแข็งที่สุด รักที่สุด...ครับ

(Credit : Facebook จาก คุณพ่อสมเกียรติ ตรีนิกร)