วันศุกร์  สัปดาห์ที่ 9  เทศกาลธรรมดา

พระวรสารตามคำบอกเล่าของนักบุญมาระโก (มก 12:35-37)                           

เวลานั้น พระเยซูเจ้าทรงสั่งสอนอยู่ในพระวิหาร ตรัสถามว่า “บรรดาธรรมาจารย์พูดได้อย่างไรว่าพระคริสต์เป็นโอรสของกษัตริย์ดาวิด เพราะกษัตริย์ดาวิดเอง เมื่อได้รับการดลใจจากพระจิตเจ้า ได้ตรัสว่า ‘องค์พระผู้เป็นเจ้าได้ตรัสกับองค์พระผู้เป็นเจ้าของข้าพเจ้าว่า เชิญประทับนั่งเบื้องขวาของเรา จนกว่าเราจะทำให้ศัตรูของท่าน อยู่ใต้พระบาทของท่าน’

เมื่อกษัตริย์ดาวิดทรงเรียกพระคริสต์ว่าเป็นองค์พระผู้เป็นเจ้า พระคริสต์จะทรงเป็นโอรสของกษัตริย์ดาวิดได้อย่างไรกัน” ประชาชนจำนวนมากฟังพระองค์ด้วยความพอใจ 

มก 12:35-37 พระคริสตเจ้าทรงไขปริศนาของบทเพลงสดุดีที่ 110 ถึงการยืนยันว่าพระองค์ทรงเป็นทั้งพระเจ้าแท้และมนุษย์แท้ อีกทั้งยังทรงเป็นพระบุตรของพระเจ้า (ด้วยเหตุนี้จึงทรงเป็นพระเจ้าของดาวิด) และบุตรของดาวิดด้วย (ด้วยเหตุนี้จึงทรงเป็นลูกหลานของมนุษย์โดยตรง) ก่อนหน้านี้พระองค์ทรงย้ำเตือนบรรดาผู้ฟังของพระองค์ว่า พวกเขาต้องรัก “องค์พระผู้เป็นเจ้าแต่ผู้เดียว” ด้วยสิ้นสุดจิตใจ สุดวิญญาณ สุดสติปัญญา และสุดกำลัง ในที่นี้พระองค์ทรงยืนยันว่า พระองค์คือองค์พระผู้เป็นเจ้า 

“ข้าพเจ้าเชื่อในพระเจ้าหนึ่งเดียว”

CCC ข้อ 202 พระเยซูเจ้าเองก็ทรงยืนยันว่าพระเจ้า “ทรงเป็นองค์พระผู้เป็นเจ้าเพียงพระองค์เดียว” และเราต้องรักพระองค์สุดจิตใจ สุดวิญญาณ สุดสติปัญญาและสุดกำลัง แต่ในขณะเดียวกันก็ทรงบอกว่าพระองค์ทรงเป็น “องค์พระผู้เป็นเจ้า” ด้วยลักษณะเฉพาะของคริสตศาสนาก็คือประกาศว่า “พระเยซูเจ้าทรงเป็นองค์พระผู้เป็นเจ้า” ด้วยการประกาศเช่นนี้ไม่ขัดกับความเชื่อในพระเจ้าหนึ่งเดียว การเชื่อในพระจิตเจ้า “องค์พระผู้เป็นเจ้าและผู้ประทานชีวิต” ก็ไม่นำความแตกแยกเข้ามาในพระเจ้าหนึ่งเดียว

“เราเชื่อมั่นและประกาศชัดเจนว่ามีพระเจ้าแท้เพียงหนึ่งเดียว นิรันดร ยิ่งใหญ่ ไม่เปลี่ยนแปร มนุษย์ไม่อาจเข้าใจพระองค์ได้ทั้งหมด ทรงสรรพานุภาพ มนุษย์ไม่อาจกล่าวถึงพระองค์ได้ คือพระบิดา พระบุตร และพระจิตเจ้า ทรงเป็นสามพระบุคคล แต่ทรงเป็นหนึ่งเดียวในสาระและความเป็นอยู่ หรือทรงมีพระธรรมชาติเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น”

(จากหนังสือ THE DIDACHE BIBLE with commentaries based on the Catechism of the Catholic Church, Ignatius Bible Edition)