“ประตูสู่ความเชื่อ” (Doorway to Faith)

วันที่ 394

อัศจรรย์ของการวอนขอ  (CCC ข้อ 2838)                                                                                                                                                                                                                                            

‘อย่าให้ใครต้องบ่นว่าเขาพลาดพลั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหตุว่าการให้อภัยนั้นมาจากพระคูหา’ (นักบุญยอห์น คริซอสโตม)

  ที่ศูนย์กลางของบทข้าแต่พระบิดานั้นมีการวอนขอการอภัยโทษ เราวอนขอการอภัยจากพระเจ้าและยืนยันถึงความตั้งใจของเราที่จะให้อภัยแก่ผู้อื่นด้วย นี่เป็นการวอนขอเดียวซึ่งมาพร้อมกับเงื่อนไขที่ชัดเจน เพราะเราได้รับการอภัย เราจึงต้องพร้อมที่จะอภัยให้แก่ผู้อื่นด้วย 

      ทว่า C S Lewis ได้ตั้งข้อสังเกตไว้ว่าปัญหาของการให้อภัยก็คือ “ทุกคนกล่าวว่าการให้อภัยเป็นความคิดที่น่ารัก ตราบใดที่เขาไม่มีอะไรต้องให้อภัย” มีแต่พระจิตเจ้าเท่านั้นที่ทำให้เราเข้าใจถึงความลึกซึ้งแห่งการให้อภัยของพระเจ้าได้และประทานพระหรรษทานให้เราอภัยแก่ผู้อื่น เราให้อภัยได้เพียงเพราะเราได้รับการอภัยก่อนแล้วเท่านั้น  (YOUCAT 524)   

ข้าแต่พระเยซู องค์พระผู้เป็นเจ้า โปรดทรงสอนข้าพเจ้าให้รู้จักอดทนผู้อื่นและให้อภัยแก่ทุกความขัดเคืองใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งโปรดทรงสอนให้ข้าพเจ้ารู้จักอภัยดังที่พระองค์ทรงอภัยให้แก่ข้าพเจ้า                                                                                                                                                                                                                

.

(Archbishop Bernard Longley, Doorway to Faith: Unlocking the Mystery of Faith. A Journey of Prayer Through the Catechism of the Catholic Church, London , Alive Publishing Ltd., 2014.)

.

โดยแผนกคริสตศาสนธรรมอัครสังฆมณฑลกรุงเทพฯ