เรื่องราวของบิดาและบุตร 2 คน (ลก.15:11-32)

“ชายผู้หนึ่งมีบุตร 2 คน    บุตรคนเล็กพูดกับบิดาว่า “คุณพ่อครับ โปรดให้ทรัพย์สมบัติส่วนที่เป็นมรดกแก่ลูกเถิด”  บิดาจึงได้แบ่งทรัพย์สมบัติให้แก่ลูกทั้งสอง ต่อมาไม่นาน บุตรคนเล็กได้รวบรวมสิ่งที่มีแล้วเดินทางไปยังประเทศห่างไกล ที่นั่นเขาได้ประพฤติเสเพลผลาญเงินทองจนหมดสิ้น
เมื่อเขาผลาญเงินหมดแล้ว   บังเอิญประเทศนั้นเกิดความอดอยากครั้งใหญ่ และเขาเริ่มขาดแคลน จึงไปรับจ้างอยู่กับชาวเมืองนั้นคนหนึ่ง ซึ่งใช้เขาให้ไปเลี้ยงหมูในไร่ เขาอยากกินฝักถั่วที่หมูกินเพื่อระงับความหิว แต่ไม่มีใครให้ เขาจึงรู้สำนึกและคิดว่า “คนรับใช้ของพ่อฉันมีอาหารกินอย่างอุดมสมบูรณ์ ส่วนฉันอยู่ที่นี่ หิวจะตายอยู่แล้ว ฉันจะกลับไปหาพ่อ พูดกับพ่อว่า “คุณพ่อครับ ลูกได้ทำผิดต่อสวรรค์และต่อคุณพ่อ ลูกไม่สมควรได้ชื่อว่าเป็นลูกของคุณพ่อ โปรดถือว่าลูกเป็นคนรับใช้คนหนึ่งของคุณพ่อเถิด” เขาก็กลับไปหาบิดา
    ขณะที่เขายังอยู่แต่ไกล บิดามองเห็นเขา รู้สึกสงสาร จึงวิ่งไปสวมกอดและจูบเขา บุตรจึงกล่าวแก่บิดาว่า “คุณพ่อครับ ลูกได้ทำผิดต่อสวรรค์และต่อคุณพ่อ   ลูกไม่สมควรได้ชื่อว่าเป็นลูกของคุณพ่ออีก” แต่บิดาพูดกับคนรับใช้ว่า “เร็วเข้า! จงไปเอาเสื้อสวยที่สุดมาสวมให้ลูกเรา เอาแหวนมาสวมนิ้ว เอารองเท้ามาใส่ให้ จงนำลูกวัวที่ขุนอ้วนแล้วไปฆ่า แล้วกินเลี้ยงฉลองกันเถิด เพราะลูกของเราผู้นี้ตายไปแล้ว ได้กลับมีชีวิตอีก หายไปแล้ว ได้พบกันอีก” แล้วการฉลองก็เริ่มขึ้น
    ส่วนบุตรคนโตอยู่ในทุ่งนา เมื่อกลับมาใกล้บ้าน ได้ยินเสียงดนตรีและการร้องรำ จึงเรียกคนรับใช้คนหนึ่งมาถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น คนรับใช้ได้บอกเขาว่า “น้องชายของท่านกลับมาแล้ว บิดาได้สั่งฆ่าลูกวัวที่ขุนอ้วนแล้ว เพราะเขาได้ลูกที่สุขสบายกลับคืนมา” บุตรคนโตรู้สึกโกรธและไม่ยอมเข้าไปในบ้าน บิดาจึงได้ออกมาขอร้องให้เข้าไป แต่เขาตอบบิดาว่า “ลูกได้รับใช้คุณพ่อมานานหลายปี ไม่เคยฝ่าฝืนคำสั่งของคุณพ่อเลย คุณพ่อก็ไม่เคยให้ลูกแพะแม้แต่ตัวเดียวแก่ลูกเพื่อเลี้ยงฉลองกับเพื่อนๆ แต่พอลูกคนนี้ของคุณพ่อกลับมา เขาได้คบหญิงเสเพล ผลาญทรัพย์สมบัติของคุณพ่อจนหมด คุณพ่อยังฆ่าลูกวัวที่ขุนอ้วนแล้วให้เขาด้วย”
    บิดากล่าวว่า “ลูกเอ๋ย ลูกอยู่กับพ่อเสมอมา ทุกสิ่งที่พ่อมีก็เป็นของลูก แต่จำเป็นต้องเลี้ยงฉลองและชื่นชมยินดี เพราะน้องชายคนนี้ของลูกตายไปแล้ว ได้กลับมีชีวิตอีก หายไปแล้ว ได้พบกันอีก”