การจาริกแสวงบุญ (Pilgrimage)
ตามความเข้าใจของคนโดยทั่วไป “Pilgrimage”   แปลว่า การจาริกแสวงบุญ หมายถึงการเดินทางไปยังสถานที่หนึ่งที่เกี่ยวกับการอุทิศตนเพื่อภาวนาขอพระหรรษทานหรือการอ้อนวอนขอความกรุณา   นอกจากนี้ยังอาจมีจุดประสงค์อย่างอื่นอีกเช่น เพื่อทำตามคำสาบาน หรือเพื่อแสดงการขอบคุณ (thanksgiving) หรือการใช้โทษบาป (penance)       

ส่วนพื้นฐานความคิดในพระคัมภีร์ไบเบิ้ลสำหรับเรื่องการจาริกแสวงบุญที่แท้จริงกล่าวว่า ผู้จาริกทั้งหลายภาวนาในที่ซึ่งพวกเขาอยู่ “เฉพาะพระพักตร์พระเจ้า” (before God) (วนฉ. 21:2; 1 ซมอ. 1:3)   กษัตริย์ดาวิดและประชาชนของพระองค์   มีการถวายบูชาก่อนการเดินทางและมีการเต้นรำไปตลอดทาง (2 ซมอ. 6 และ 7)    นำหีบพันธสัญญาเข้าร่วมในการจาริกแสวงบุญไปยังกรุงเยรูซาเล็ม การกระทำเช่นนี้ยังถูกนำไปใช้ในพิธีทางศาสนาอีกด้วย โดยขบวนแห่หีบพันธสัญญาเข้าสู่พระวิหาร (1 พกษ. 8: 1-10) และการจาริกแสวงบุญเหล่านี้เป็นเหมือนการอพยพจากอียิปต์ไปยังศิโยน (สดด. 68)
รูปแบบการจาริกแสวงบุญทั้งหมดนี้ปรากฏเป็นเหมือนเครื่องหมายของการเดินทางของพระคริสตเจ้าเข้าสู่กรุงเยรูซาเล็ม (ลก. 2:22; 19:28-38)   และพระคริสตเจ้าทรงนำขบวนแห่ในวาระสุดท้าย (อันตกาล) เพื่อพามวลมนุษย์เข้าสู่อาณาจักรสวรรค์ (วว. 7: 1-12; ฮบ. 11:8-16)
นับตั้งแต่ศตวรรษแรก คริสตชนเดินทางไปสักการสถานศักดิ์สิทธิ์ในดินแดนปาเลสไตน์ (ปัจจุบัน คือ ประเทศอิสราเอล กรุงเยรูซาเล็ม – สถานที่ที่พระเยซูเจ้าซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ทิศเหนือจรดเลบานอน ทิศตะวันออกจรดซีเรียและจอร์แดน ทิศใต้จรดทะเลทรายซีนาย