วันพุธรับเถ้า

เรื่องราวการใช้เถ้า มีปรากฏในพระคัมภีร์พันธสัญญาเดิม (เช่น โยบ, เยเรมีย์, ดาเนียล ฯลฯ) ในพันธสัญญาใหม่พระเยซูเจ้าก็ยังทรงกล่าวถึงการใช้เถ้าโรยศีรษะของชาวไทระและไซดอน เพื่อแสดงถึงการสำนึกผิด กลับใจ ใน มธ 11:21, ลก 10:13 

สำหรับคริสตชน ธรรมเนียมการใช้เถ้าแต่เดิมนั้นจะเฉพาะเจาะจงสำหรับคนที่ทำบาป และตั้งใจจะคืนดีกับพระศาสนจักร เขาต้องใช้เถ้าโรยตัว โรยเสื้อผ้า โรยศีรษะ ผู้คนที่พบเห็นจะได้ร่วมใจกันสวดให้เขา และจะต้องคืนดีอย่างเป็นทางการ คือมาหาพระสังฆราชในสภาพนั้น ดังที่ Tertullianus และ Eusebius 2 ปิตาจารย์ ได้เขียนไว้ในศตวรรษที่ 2-3 

จนมาถึงศตวรรษที่ 10 เริ่มมีการใช้เถ้าโรยศีรษะสำหรับบุคคลทั่วไป (เริ่มที่ยุโรปตะวันตก) โดยมีความคิดว่าเรา "ทุกคน" ล้วนมีความผิดบกพร่อง มีบาปด้วยกันทั้งนั้น ในปี 1091 พระสันตะปาปา  อูร์บาโน ที่ 2 ได้ทรงประกาศให้คริสตชนทุกคนรับการโรยเถ้าในวันเริ่มต้นเทศกาลมหาพรต 

เราทุกคนต่อหน้าพระเจ้าล้วนมีข้อจำกัด อ่อนแอ ผิดพลาดบกพร่องได้เสมอ นั่นหมายความว่า  เราทุกคนต้องสำนึกผิดกลับใจด้วยกันทั้งนั้น นี่เป็นข้อคิดข้อรำพึงสำคัญของเทศกาลมหาพรต ดังที่เราเห็นสมาชิกทุกระดับของพระศาสนจักรล้วนก้มศีระรับการโรยเถ้า (หรือใช้เถ้าทำเครื่องหมายกางเขนที่ หน้าผาก) 

ท่าทีเช่นนี้ เป็นท่าทีเดียวกันกับตอนต้นมิสซา ที่เราจะสวดบทสารภาพผิด เราสวดกันทุกคน และพระสงฆ์ก็จะสวดขอพระทรงอภัย "เรา" ทุกคน คือรวมทั้งตัวพระสงฆ์เองด้วย

ที่มา: คุณพ่ออนุสรณ์ แก้วขจร